Balans vinden in jezelf… en de angst om dit weer te verliezen in een relatie
Misschien herken je het wel: je hebt na een of meerdere relatiebreuken, veel pijn, verdriet en hardzeer enorm veel aan jezelf gewerkt. Je hebt grenzen leren stellen, beter leren voelen wat je nodig hebt en langzaam maar zeker je balans teruggevonden. En voor het eerst in lange tijd voel je je eindelijk weer een beetje in balans en in je kracht, onafhankelijk en in verbinding met jezelf, zonder jezelf nog al te eenzaam te voelen.
En op dat punt duikt er een nieuwe angst op. De angst om alles wat je hebt opgebouwd weer te verliezen zodra je opnieuw iemand tegenkomt, waarmee je een relatie zou kunnen aangaan. Want jezelf in balans houden is één ding, maar in balans blijven in een intieme relatie met een ander? Dat is toch wel next level!
Wat er dan vaak gebeurt, is dat je je hart helemaal afsluit. Uit angst om weer gekwetst te worden, zeg je dan tegen jezelf: "ik hoef geen relatie meer hoor, ik ben gelukkig zo op mezelf! Ik hoor dit heel vaak terug van mensen in mijn community. Hun hoofd denkt dat liefde niet meer nodig is in hun leven, terwijl hun hart iets heel anders voelt.
Luister het artikel hier op YouTube of als PodCast op Spotify of Apple Podcasts.
Ik denk dat het gewoon een nieuw beschermingsmechanisme is, een onzichtbaar glazen plafond dat je optrekt om jezelf veilig te houden waar je bent, maar je ondertussen ook weghoudt van het ervaren van pure liefde in je leven en wat je ten diepste wenst voor jezelf.
“Sometimes losing balance for love is part of living a balanced life.”
Deze zin uit Eat Pray Love raakt precies die kern.
Want liefde gaat niet altijd over rustig voortkabbelen in de veilige haven van je eigen evenwicht. Liefde kan je tijdelijk helemaal uit balans halen, je uitdagen en alles door elkaar schudden. En toch… is dát vaak precies wat je nodig hebt om verder te groeien. Want echte, pure liefde brengt je uiteindelijk niet verder weg van jezelf, maar juist dichter naar jezelf toe.
We zijn niet gemaakt om ons hart gesloten te houden
Ik moet er zelf altijd een beetje om lachen, want diep vanbinnen voel en wéét ik dat het niet klopt. Natuurlijk kun je tegen jezelf zeggen dat je geen relatie meer wilt, maar diep vanbinnen voel je iets heel anders. De ervaring van een menselijk leven is bedoeld om te verbinden en liefde te ervaren. Natuurlijk kun je liefde en verbinding vinden in familie en vriendschappen, maar een intieme relatie raakt een laag in jou die nergens anders wordt aangeraakt.
Een partner komt dichterbij dan wie dan ook. Juist in die nabijheid worden er stukken in jou geraakt waar je in vriendschappen of familiebanden niet bijkomt. Dat klinkt misschien spannend, maar dit is precies waarom liefde zo helend is. Want wanneer pijnpunten, kwetsbaarheden of oude triggers naar boven komen en je de moed hebt om ze alleen én samen aan te kijken, ontstaat er een diepe intimiteit en veiligheid. Dan ervaar je hoe het is om je echt gezien en omarmd te voelen, inclusief alles wat er in jou leeft.
Daarom gaat liefde niet over perfectie of nooit geraakt worden. Het gaat erom dat je elkaar durft te ontmoeten in alles wat er is, en steeds opnieuw bewust kiest om samen verder te gaan. Dan wordt een relatie geen bedreiging, maar een bedding waarin je juist meer jezelf wordt. Waar liefde niet alleen confronteert, maar ook opent, verzacht en versterkt.
En precies dáár begint de uitdaging. Want zodra je hart zich opent, komt ook alles mee naar boven wat nog niet geheeld is: oude pijn, teleurstellingen, overtuigingen dat je niet goed genoeg bent of dat liefde onveilig is. Dat kan kwetsbaar voelen en precies dát is de reden waarom veel mensen besluiten hun hart gesloten te houden en zeggen: laat maar, ik blijf liever alleen.
Maar dat is niet de waarheid van je ziel. Dat is de stem van je angst.
Eerst helen voordat je iets nieuws begint
Het is belangrijk om te begrijpen dat liefde als helende kracht niet betekent dat je na een gebroken relatie zo snel mogelijk in een nieuwe relatie moet stappen, alleen maar om niet alleen te zijn. Dat zie ik vaak gebeuren:
mensen vluchten in een nieuwe verbinding in de hoop dat de pijn sneller slijt, dat de leegte wordt gevuld of dat iemand anders hen bevestigt in hun waarde.
Maar als je een nieuwe relatie aangaat voordat je jezelf hebt geheeld en je eigen zelfliefde hebt hersteld, dan neem je de oude conflicten en teleurstellingen gewoon mee.
Emotionele wonden verdwijnen namelijk niet vanzelf. Ze reizen met je mee totdat je de moed hebt ze aan te kijken. Ze beïnvloeden hoe je kijkt naar de ander, hoe je reageert in contact en hoe je je verbindt met een nieuwe partner. Als je je nog niet bewust bent van die wonden, dan projecteer je ze onbewust op degene die tegenover je staat. En zo herhaalt het verhaal zich: dezelfde ruzies, dezelfde teleurstelling, hetzelfde gevoel van gemis of eenzaamheid, zelfs in een relatie. Daarom is het zó waardevol om eerst de tijd te nemen om weer bij jezelf thuis te komen.
Je weet dat je klaar bent om opnieuw te gaan daten en je hart te openen, wanneer je merkt dat je:
- oprecht kunt genieten van je eigen gezelschap (en niet iemand zoekt om een leegte op te vullen),
- openstaat om nieuwe mensen te ontmoeten (zonder haast of dwang om meteen the one te vinden),
- aan je ex of je verleden kunt denken zonder terug te vallen in verdriet, boosheid of bitterheid,
- je no-go’s, grenzen en dealbreakers helder hebt en eraan vasthoudt, ook als verliefdheid je even blind wil maken.
Wanneer je deze signalen in jezelf herkent, weet je dat je niet vanuit een wond een nieuwe relatie aangaat, maar vanuit een fundament van liefde voor jezelf. Dán kan een relatie niet nog eens herhalen wat pijnlijk was, maar wordt het een plek van verdieping, groei en heling.
Alleen kom je ver, samen kom je verder
Wanneer je jarenlang diep in jezelf hebt gekeken, patronen hebt doorbroken en je eigen wonden hebt geheeld, kan het voelen alsof je er nu wel bent. Alsof er niet méér te ontdekken valt. Maar juist dán laat liefde zien dat er altijd nog een volgende laag is—niet om je te breken, maar om je nog vollediger te maken.
Een intieme relatie nodigt je uit om verder te gaan dan je in je eentje ooit zou kunnen. Niet omdat je nog niet genoeg hebt gedaan, maar omdat sommige stukken simpelweg alleen in de nabijheid van een ander zichtbaar worden. Je leert jezelf kennen in hoe je je opent, in hoe je je laat raken, in hoe je kiest voor verbinding zelfs als oude pijn weer even opspeelt.
En wat levert dat op?
- Diepere heling: oude pijnpunten die in jezelf misschien al verzacht waren, krijgen in een relatie de kans om écht opgelost te worden, omdat je er niet meer alleen doorheen hoeft.
- Werkelijke intimiteit: het ervaren dat iemand je ziet, kent en liefheeft zoals je bent, inclusief je kwetsbaarheden, brengt een vervulling die niets anders kan evenaren.
- Grotere balans: je ontdekt dat balans niet is dat je nooit meer wankelt, maar dat je samen leert terug te keren naar rust en liefde, hoe hoog de golven ook zijn.
- Zelfverwezenlijking: in liefde kom je niet alleen dichter bij de ander, maar juist ook dichter bij je eigen essentie. Je wordt uitgenodigd om jezelf nog vollediger te leven en in je kracht te staan.
Een intieme relatie is daarmee niet de eindstreep van je helingsreis, maar de bekroning ervan. Het is de plek waar je mag ervaren dat alles wat je in jezelf hebt opgebouwd nu vrucht draagt: dat je niet alleen stevig op jezelf kunt staan, maar ook vrij en open kunt verbinden.
Een intieme relatie is dus niet het eindpunt, maar een volgende fase van je reis. Alles wat je in jezelf hebt opgebouwd, wordt daar opnieuw uitgedaagd en verdiept. En juist daarin schuilt de paradox waar zoveel mensen tegenaan lopen.
De paradox van balans in de liefde
Veel mensen denken dat balans betekent dat je altijd kalm, stabiel en onbewogen blijft. Dat je nooit meer geraakt wordt, nooit meer twijfelt en volledig ‘af’ bent. Maar dat is niet hoe het leven werkt, en zeker niet hoe liefde werkt.
Echte balans gaat niet over het vermijden van elke golf, maar over leren meebewegen met de bewegingen van het leven. Het betekent dat je zó veel vertrouwen hebt in je eigen fundament, dat je weet dat je altijd terug kunt keren naar jezelf; ook wanneer je samen bent met een ander.
Daarom voelt een intieme relatie vaak als next level. Het is relatief makkelijk om in je eentje zen te zijn, je grenzen te bewaken en trouw te blijven aan jezelf. Maar kun je dat ook wanneer iemand écht dichtbij komt? Wanneer de ander je raakt op kwetsbare plekken die je liever niet laat zien? Wanneer emoties oplaaien, oude triggers naar boven komen en je hart helemaal openstaat?
En dat is precies de paradox: balans betekent niet dat je nooit meer uit je evenwicht raakt. Het betekent dat je leert telkens opnieuw je weg terug te vinden, soms in jezelf, soms samen. Het is juist in dat proces van wankelen en terugkeren dat de grootste groei zit. Want elke keer dat je terugkomt bij jezelf, kom je steviger, wijzer en liefdevoller terug dan daarvoor.
Het paradigma dat je tegenhoudt
Toch zie ik dat veel mensen hier blijven steken. De angst om hun balans te verliezen wordt dan een soort waarheid. En wat ze vaak niet beseffen, is dat dit niets meer is dan een paradigma: een set van overtuigingen en onbewuste programma’s die hun blik op liefde kleuren.
Een paradigma werkt als een bril waardoor je de werkelijkheid bekijkt. Heb je in het verleden pijn ervaren, dan kan die bril zeggen: liefde is onveilig, ik raak mezelf kwijt in een relatie, of ik ben beter af alleen. Zolang je door die bril blijft kijken, blijf je dezelfde bevestiging krijgen. Je denkt dat je de realiteit ziet, maar eigenlijk kijk je door het filter van oude pijn.
De sleutel is om dit paradigma te doorbreken. Niet door jezelf te forceren, maar door stap voor stap een nieuw verhaal te kiezen. Een verhaal waarin liefde wél veilig voelt. Waarin je jezelf niet verliest, maar juist dieper leert kennen. Waarin verbinding geen bedreiging is, maar een verdieping van wie je bent.
Ik denk aan een vrouw uit mijn community die dacht dat ze nooit meer een relatie zou krijgen. Haar paradigma was: liefde maakt je afhankelijk en uiteindelijk verlies je jezelf. Ze had haar balans teruggevonden, maar hield haar hart gesloten. Pas toen ze dat patroon begon te doorzien en langzaam een nieuw paradigma durfde kiezen—liefde kan veilig zijn, liefde kan mij laten groeien terwijl ik mezelf blijf—begon haar werkelijkheid te verschuiven. Ze ontmoette een partner die haar niet kleiner maakte, maar juist groter.
Soms vraagt dit proces om meerdere shifts, zeker als je te maken hebt met oude overtuigingen die generaties lang zijn doorgegeven. Voor de één gaat het pad over telkens opnieuw een laag afpellen, voor de ander meer over integreren en belichamen wat al gezien is. Geen weg is beter of slechter—elke paradigmashift brengt je dichter bij een liefde die klopt met wie jij werkelijk bent.
Dat is de kracht van een paradigmashift: zodra je de bril verandert waardoor je kijkt, verandert ook de liefde die je aantrekt.
De universele wet van balans
Het gaat uiteindelijk niet alleen om het vinden van de liefde die bij je past. Het gaat er vooral om dat jij jezelf volledig tot uiting brengt zoals je werkelijk bent. Dat je je essentie leeft en in je volle kracht komt te staan. Want juist dán kan de liefde je bereiken die resoneert met jouw diepste waarheid.
Alles wat je onderweg hebt meegemaakt — de pijn, de moeite, de diepe dalen en de momenten waarop je dacht dat je nooit meer overeind zou komen — is geen verspilling. Het was voorbereiding. Elke traan, elke worsteling, elke keer dat je dacht: waarom moet ik zó diep gaan? heeft je niet kapotgemaakt, maar klaargemaakt.
Het universum werkt namelijk volgens een fundamentele wet: de Wet van Balans (ook wel de Wet van Compensatie of Karma genoemd). Energie zoekt altijd evenwicht. Alles wat jij hebt doorleefd, alles wat je hebt gegeven en alles wat je hebt aangekeken, keert in gelijke mate bij je terug. Jaren van pijn, verlies en worsteling bouwen een veld op dat evenveel ruimte schept voor liefde, vreugde en overvloed om naar je toe te stromen.
Misschien voelt het alsof je lang hebt moeten wachten, alsof je telkens opnieuw getest werd. Maar de waarheid is dat je ziel zich voorbereid heeft. Hoe dieper de pijn die je hebt durven dragen, hoe groter je capaciteit om liefde te ontvangen. Hoe meer lagen je hebt doorbroken, hoe puurder en krachtiger jouw essentie nu naar buiten kan komen.
Dit is geen toeval. Dit is wetmatigheid. Het universum houdt niets bij je weg om je te straffen; het brengt je altijd terug naar evenwicht. Alles wat je hebt doorleefd, keert naar je terug — niet als herhaling van pijn, maar als vruchtbare bodem voor een liefde die steviger, wijzer en mooier is dan je ooit had durven dromen.
Zie jouw pad dus niet als een omweg, maar als een noodzakelijke voorbereiding. Hoe dieper je wortels, hoe krachtiger je bloei. Hoe meer jij je essentie belichaamt, hoe natuurlijker liefde zijn weg naar jou vindt — veilig, vervullend en in balans.
Liefde vraagt moed
Het vraagt dat je je beschermingsmechanismen loslaat en je hart opent, ook als het je misschien even uit balans brengt. Want dat zal gebeuren: je zult momenten kennen waarop je getriggerd wordt, waarop oude stukjes pijn of onzekerheid naar boven komen. En dat is niet omdat je iets verkeerd doet, maar omdat liefde precies die lagen naar de oppervlakte brengt die gezien en geheeld mogen worden.
Daarom is het zo belangrijk om steeds opnieuw af te stemmen op jezelf: voel je je veilig bij de ander om helemaal jezelf te zijn? Is er ruimte voor jou om je kwetsbaarheid te laten zien, ook wanneer je even wankelt? Want liefde betekent niet dat alles vlekkeloos verloopt of dat jij eerst helemaal ‘klaar’ moet zijn. Niemand is perfect, ook jij niet. En dat hoeft ook niet. Je bent nooit af, want liefde ís juist de plek waar groei verdergaat.
En precies dáárin ligt de uitnodiging van liefde: het bewust kiezen om samen verder te groeien dan waar je in je eentje toe in staat was. Het vraagt de moed om elkaar te ontmoeten mét alle imperfecties en lessen die er nog te leren zijn. Het vraagt ruimte voor beiden om jezelf volledig tot uiting te brengen en vanuit zelfliefde óók voor elkaar te kiezen—omdat je weet dat je samen sterker, wijzer en liefdevoller bent dan alleen.
Misschien verlies je soms je evenwicht, misschien wankel je of voel je je even klein. Maar liefde geeft je steeds opnieuw de kans om terug te keren naar jezelf, én tegelijk een fundament te bouwen waarin jullie allebei kunnen groeien. Een fundament dat hoger, wijzer en rijker is dan daarvoor.
En precies dát is de essentie van die zin uit Eat Pray Love:
Sometimes losing balance for love is part of living a balanced life.
Waar houd je jezelf nog tegen om echte liefde te ervaren?
Dus vraag jezelf eens eerlijk af: waar houd jij jezelf nog tegen? Zeg je tegen jezelf dat je geen relatie meer wilt, terwijl je hart fluistert dat je verlangt naar echte liefde? Heb je je balans gevonden, maar durf je die niet te riskeren voor de kans om dieper te groeien?
Onthoud: de ervaring van een menselijk leven is bedoeld om echte liefde te ervaren. Niet om je hart gesloten te houden. Niet om je te verschuilen achter angst. Maar om jezelf volledig te geven en te ontvangen in verbinding. Balans in jezelf vinden is prachtig. Maar balans leren bewaren in de liefde? Dat is next level.Voel jij dat je hierin stappen wilt zetten, maar vind je het spannend om je hart weer te openen?
In mijn programma Stevig op Jezelf Staan leer je hoe je stevig in je eigen energie blijft, ook in de diepte van een relatie. Zodat je niet alleen jezelf draagt, maar ook kunt openen voor liefde die je verder brengt dan je ooit in je eentje zou komen.
Zodra je ècht van jezelf houdt en jezelf volledig laat zien, wordt de liefde die je daarna aantrekt een weerspiegeling van diezelfde essentie.
❤️ Liefs Fanny