Ben jij te veel in relaties, of heeft de ander niet genoeg ruimte voor jouw inhoud?
Soms kom je in relaties steeds opnieuw dezelfde worsteling tegen. Je geeft jouw liefde volop, je deelt je kwetsbaarheid en je pure hart, je laat je ziel spreken, doet alles om te helpen de ander zich veilig te laten voelen bij jou, en toch lijkt het niet aan te komen. Je voelt je jezelf eigenlijk te veel, alsof je een last bent of moeilijk bent om van te houden, of je krijgt te horen dat je overgevoelig bent, overdrijft of te veel vraagt. Het pijnlijke is dat je dan al snel weer gaat twijfelen aan jezelf.
Misschien ben je ook wel te intens. Misschien ben je wel te veel en moet je nog wat harder aan jezelf werken om beter met je emoties om te kunnen gaan… Maar wat als dat niet waar is? Wat als er niets mis is met jou, maar de ander simpelweg (nog) niet genoeg ruimte in zichzelf heeft om jou in al je puurheid, liefde en gevoeligheid te kunnen ontvangen?
Met dit artikel en deze podcast wil ik je laten zien dat je nog zo hard je best kunt doen om écht met iemand te verbinden, maar zolang de ander die innerlijke ruimte niet heeft in zichzelf, blijf je elkaar frustreren. En dat zegt helemaal niets over jouw waarde, maar alles over de capaciteit van de ander om jou werkelijk te kunnen ontvangen en dragen in alles wie jij bent.
Luister het artikel hier op YouTube of als PodCast op Spotify of Apple Podcasts.
Wat er bij de ander gebeurt
Wat je vaak niet ziet – of misschien niet wílt zien – en wat we dan voor het gemak graag “vermijding” van de ander noemen, is dat het voor de ander óók een enorme worsteling is. Als jij je hele hart openstelt, je liefde laat stromen en je woorden eerlijk en puur zijn, kan dat voor iemand die die ruimte in zichzelf nog niet heeft gevonden, ontzettend intens voelen.
De ander voelt zich overspoeld door jouw emoties, waarmee hij of zij niet weet om te gaan. Er ontstaat een soort paniek en onrust, omdat hij of zij zich niet goed genoeg voelt voor jou. Jouw puurheid, je licht en alle liefde die je geeft worden wel gezien, maar het maakt zóveel bij de ander los dat er voortdurend meer binnenkomt dan hij of zij kan dragen. Dit leidt tot overweldiging.
Jouw eerlijkheid en openheid, jouw durf om jezelf bloot te geven en kwetsbaar op te stellen, vraagt onbewust hetzelfde van de ander. In een relatie spiegel je elkaars energie en trillen jullie mee op hetzelfde niveau. Wanneer jullie op verschillende golflengtes zitten, kost het allebei enorm veel energie om het in balans te houden. En juist dát roept pijn, angst en een gevoel van tekortkomen op, want de ander heeft zelf nog nooit geleerd – laat staan geoefend – om met die emoties om te gaan. Hoe zou hij of zij er dan ook nog voor jou kunnen zijn en jouw liefde kunnen ontvangen?
Dat is frustrerend voor jullie beiden. Voor jou, omdat je het gevoel hebt dat jouw liefde en kwetsbaarheid niet écht welkom zijn en je daardoor gaat twijfelen of jij “überhaupt” wel goed genoeg bent. Voor de ander, omdat hij of zij voortdurend het gevoel heeft tekort te schieten of overweldigd te raken.
En hier zit de kern: het gaat niet alleen over jou, en ook niet alleen over de ander. Het gaat om waar jullie beiden in jullie groei staan. Hebben jullie geleerd om emoties te dragen, verantwoordelijkheid te nemen en kwetsbaarheid toe te laten? Als dat (nog) niet zo is, blijf je botsen – niet omdat jij te veel bent, maar omdat jullie groeistadia nog niet op elkaar aansluiten. Wanneer die basis er wél is, kan er pas echt sprake zijn van de wederkerigheid en diepte waar je naar verlangt.
Metafoor van het glas dat overstroomt
Misschien helpt het om dit op een andere manier te zien. Stel je eens voor dat jij een glas bent. Een helder glas, helemaal gevuld met liefde, puurheid, warmte en waarheid. En stel dat je dit wilt delen met iemand anders. Je schenkt rijkelijk uit, vanuit je hart, vanuit overvloed.
Maar wat gebeurt er als het glas van de ander een kleinere inhoud heeft dan dat van jou? Stel dat jij een glas van 250 ml bent en de ander slechts 150 ml inhoud heeft, en je besluit jullie inhoud samen te delen en uit te wisselen. Dan stroomt het glas van de ander steeds over, terwijl jouw glas andersom nooit helemaal gevuld raakt. Voor jou voelt het alsof je alles van jezelf weggeeft en deelt met de ander, maar de ander raakt telkens overspoeld en kan jou nooit genoeg geven om jouw grotere glas te vullen. Dat is geen onwil, maar puur een kwestie van ruimte.
Er is ook nog een andere situatie: wat als jouw eigen glas niet goed gevuld is? Wat als jij eigenlijk leeg of halfleeg bent en hoopt dat de ander jouw glas zal vullen? Dan ontstaat afhankelijkheid. Jij geeft misschien alles wat je in je hebt, in de hoop dat de ander jou teruggeeft wat jij mist. Maar de ander kan jouw glas nooit volledig vullen. Hoe groter het gemis en de pijn in jou, hoe bodemlozer de put voor de ander voelt.
Het is jouw verantwoordelijkheid om je eigen glas te vullen. Als je dat niet leert, blijf je keer op keer afhankelijk en teleurgesteld in relaties, en loop je het risico de glazen van anderen leeg te trekken — hoe groot of klein hun glas ook is. En dat wil jij, als iemand die van nature zoveel geeft, een ander toch ook niet aandoen? Je moet dus eerst je eigen glas vullen. Pas dan kun je echte verbinding in relaties ervaren.
En dat brengt me bij de mooiste situatie: wanneer jullie allebei een glas hebben dat gevuld is en jullie glazen evenveel inhoud hebben. Dan is er rust en balans. Jullie kunnen geven én ontvangen zonder tekort of overweldiging. Voor alles wat jij schenkt, heeft de ander genoeg ruimte om het te ontvangen. En jij hebt ook ruimte om te dragen wat de ander jou geeft. Jullie vullen elkaar aan en de liefde kan in overvloed stromen, niet alleen naar elkaar, maar ook naar de wereld om jullie heen.
Waarom we dan toch zo vaak in de verkeerde beweging stappen
Zelfs wanneer je helder ziet dat jouw glas meer of juist minder inhoud heeft dan dat van de ander, blijf je vaak tóch hangen. Alsof je tegen beter weten in blijft proberen om de verbinding in stand te houden.
Waarom? Omdat we diep vanbinnen allemaal verlangen naar verbinding. We willen zó graag dat het werkt, dat we onszelf van alles aanpraten. En dat leidt meestal tot één van deze drie bewegingen:
1. Je probeert het glas van de ander groter te maken.
Je denkt: als ik de ander maar help zich veilig te voelen, inzichten te geven en te inspireren, als ik maar laat zien hoe veilig en liefdevol het kan zijn bij mij, dan groeit hij of zij vanzelf mee.
Maar je kunt de ander niet helpen of forceren. Als iemand zelf niet bereid of in staat is zijn of haar glas te vergroten, blijf jij vol pijn en teleurstelling achter – vooral omdat jij álles hebt gegeven zonder dat het het gewenste effect heeft gehad.
2. Je maakt jezelf kleiner.
Je houdt je in, je maakt alles luchtiger en oppervlakkiger en je speelt de meest relaxte versie van jezelf. Alles om maar niet te veel te zijn voor de ander. Maar iedere keer dat je dit doet, kost het je energie en loop je leeg. Stukje bij beetje raak je verder verwijderd van jouw eigen essentie, totdat er van de overvloed die jij in werkelijkheid bent nog maar een waakvlammetje overblijft.
3. Je hoopt dat de ander jouw glas vult.
Wanneer je zelf leeg bent en iemand ontmoet die je een glimp laat zien van wat jij zo hard nodig hebt, klamp je je vast. Jij geeft alles, in de hoop dat je terugkrijgt wat je mist. Maar ook dit werkt niet. De ander kan jouw leegte nooit voor je opvullen – de enige die dat kan ben jij zelf. Zolang je iemand anders zoekt om jouw leegte te vullen, zul je mensen blijven aantrekken die je precies spiegelen dat je die leegte in jezelf nog niet hebt geheeld.
Al deze drie bewegingen zijn eigenlijk manieren om de pijn van afwijzing te vermijden. Want het is pijnlijk om te erkennen dat de ander jouw overvloed niet kan dragen. En het is net zo pijnlijk om eerlijk te zien dat jij je eigen glas (nog) niet gevuld hebt. Dus blijven we vechten, pleasen of hopen.
Maar zolang je blijft vechten, pleasen en hopen, blijf je de pijn en het gemis in jezelf vermijden. Je houdt het oude patroon in stand en onthoudt jezelf van de échte liefde en verbinding waarnaar je altijd al verlangt.
Eigenlijk ben jij degene die vermijdend is
Wat ik vaak zie – ook in mijn community – is dat mensen in deze valkuil blijven hangen. Ze voelen het onrecht of blijven pogingen doen om de ander te laten inzien dat hij of zij het eigen glas moet laten groeien. Ze zien het potentieel van de ander, hoe mooi het zou kunnen zijn als die ruimte er eenmaal is. Maar er is alleen het hier en nu. En in het nu kan de ander jou niet dragen zoals jij werkelijk bent. Door zo op de ander te focussen, lijkt het alsof je strijdt voor liefde en verbinding, maar in werkelijkheid vermijd je je eigen pijn en gemis.
Want vaak is het niet jouw volwassen ik die hunkert, maar het kind in jou dat vroeger liefde, aandacht of veiligheid tekort is gekomen. In deze situaties is het dat kleine kind in jou dat schreeuwt om erkenning en geborgenheid. En in plaats van er zelf voor jouw innerlijke kind te zijn, zoek je die opvulling buiten jezelf – bij een ander die jou dat nooit volledig kan geven.
De uitnodiging is dus om die beweging terug naar jezelf te maken. Niet langer proberen het glas van de ander groter te maken, maar je eigen glas vullen door er te zijn voor je kleine ik. Door bewust te voelen wat je vroeger hebt gemist, kun je jezelf nu als volwassene geven wat je toen nodig had: erkenning, liefde, veiligheid. Op die manier heel je het gemis in jezelf en word je minder afhankelijk van of de ander jou kan dragen.
Het moment van keuze
En dan komt er een punt waarop je mag kiezen. Blijf je hangen in dat oude patroon van proberen, pleasen en hopen, of durf je terug te keren naar jezelf? Dit is vaak het spannendste moment wat de grootste weerstand en angst oproept in jezelf. Want teruggaan naar jezelf betekent dat je de moed moet opbrengen om de pijn écht te voelen: het verdriet dat de ander je niet kan dragen, de leegte die er soms nog in jou zit, het gemis dat je al zo lang met je meedraagt.
En precies dáár ligt je kracht. Zodra je verantwoordelijkheid neemt voor jouw eigen pijn, ontstaat er rust, ruimte en vrijheid. Ruimte om jezelf te helen, je glas te vullen, en te voelen dat jij helemaal goed genoeg bent – precies zoals je bent.
Kiezen voor jezelf betekent niet dat je de ander veroordeelt of niet meer van hem of haar houdt. Het betekent alleen dat je stopt met vechten tegen wat er nu is. Je erkent: deze ander heeft nu niet de ruimte om mij te dragen. En je besluit: ik blijf niet langer wachten of hopen, ik kies ervoor om mijn eigen glas te vullen.
Van leegte naar aantrekkingskracht
Het bijzondere is: zodra je dit doet, verandert je energie. In plaats van leegte uit te stralen en onbewust te zeggen “vul mij alsjeblieft op”, straal je vervulling uit. Je glas is vol. Jij bént vol.
En de wet van aantrekkingskracht reageert daar direct op. Een vol glas trekt geen lege glazen meer aan. Een vol glas trekt andere volle glazen aan. Mensen die jouw overvloed niet bedreigend of te veel vinden, maar die het juist waarderen, respecteren en erdoor gevoed én geïnspireerd worden. Mensen die zélf ook overvloed te delen hebben.
Misschien merk je dat oude relaties verschuiven of loslaten. Dat kan pijn doen, maar het is óók een teken dat er ruimte komt voor nieuwe verbindingen die wél in balans zijn en jou voeden. En misschien herken je dat er ineens mensen op je pad komen bij wie je voelt: hier hoef ik mezelf niet kleiner te maken, hier stroomt het vanzelf.
Ik hoor weleens mensen zeggen dat ze klaar zijn met drama in hun relaties. Maar misschien moet je dan eerst het drama in jezelf aankijken 😉.
Dat is het verschil tussen trekken aan iets wat niet werkt, of magnetisch aantrekken wat wél klopt.
De beloning
Wanneer jij jezelf vult, verandert niet alleen je relatie met anderen, maar vooral die met jezelf. Je voelt meer rust, meer stevigheid, meer vrijheid. Je hoeft niet langer te bewijzen dat je de moeite waard bent – je wéét het niet alleen, je voelt het en je leeft het.
En juist dat is onweerstaanbaar aantrekkelijk. Niet omdat je je best doet of harder probeert, maar omdat jouw energie klopt met wie jij in essentie bent. Je hoeft niet meer te trekken of te pleasen. Jij bént. En precies dat is wat de juiste mensen in jouw leven zal aantrekken.
Met mijn programma geef ik je de houvast om jezelf te trainen om iedere dag een stap dichter bij jezelf te komen. Je leert je eigen glas te vullen, je oude patronen te doorbreken en een diepe, liefdevolle verbinding met jezelf te creëren. En precies dát is de sleutel: wanneer jij stevig op jezelf staat, trek je vanzelf de relaties aan die wél in balans zijn. Relaties waarin je niet langer hoeft te vechten of hopen, maar waarin je overvloed, liefde en puurheid gezien en ontvangen worden.
Het vraagt vastberadenheid, consistentie en moed om dit pad te bewandelen, zeker als je jarenlang gewend bent geweest jezelf kleiner te maken of leeg te lopen bij de ander. Maar je hoeft het niet alleen te doen. In Stevig op Jezelf Staan begeleid ik je stap voor stap, zodat jij die beweging naar binnen kunt maken en de verbinding creëert waar je altijd al naar hebt verlangd.
Jij verdient dit. Niet omdat je nu niet goed genoeg bent, maar juist omdat je diep vanbinnen voelt dat er méér in jou zit dan wat je tot nu toe hebt geleefd. Jij bent niet te veel. Jij bent precies genoeg. Het is tijd dat jij jezelf daarin volledig gaat dragen en de liefde en ervaringen gaat aantrekken die dat weerspiegelen. 💛