Je hoeft jezelf niet langer klein te maken om liefde te verdienen

Er komt een moment in je leven waarop je voelt dat je het niet meer kúnt: jezelf inhouden, dimmen, verontschuldigen voor wie je bent. Je voelt hoe elk “laat maar”, elke glimlach die eigenlijk pijn verbergt, iets in je kracht kost. En je weet: ik kan niet langer doen alsof dit is hoe het hoort te zijn. Hoe ík hoor te zijn.

Diep vanbinnen voelde je dat de prijs te hoog was geworden. Dat elke keer dat je je woorden inslikte om de ander niet te verliezen, je eigenlijk een stukje van jezelf kwijtraakte. En dat elke keer dat je jezelf kleiner maakte om de ander geen ongemakkelijk gevoel te geven, je de verbinding met jezelf verloor. En dan breekt er iets open. Niet omdat je het wilt, maar omdat het niet anders meer kán. Omdat je ziel weigert nog langer te leven in een versie van jezelf die gebouwd is op aanpassing aan anderen. Je lichaam begint te protesteren, je hart schreeuwt om vrijheid. Jouw kleine ‘ik’ en jouw ware behoeften en gevoelens die je zo lang hebt weggestopt, beginnen zachtjes te fluisteren: “Zie mij. Hoor mij. Laat mij er zijn.”

Luister het artikel hier op YouTube of als PodCast op  Spotify of  Apple Podcasts. 

Waarom je omgeving protesteert als jij verandert

En dán begint ook je omgeving te reageren. De mensen die gewend waren aan de ‘oude jij’, die altijd zo meegaand en begripvol was en alles verzachtte voor anderen, weten niet wat ze met deze nieuwe versie van jou aan moeten. Terwijl jij nog oefent met jouw nieuwe zelf zijn, spiegelen zij je twijfel, trekken zich terug of proberen je terug te duwen in het vertrouwde patroon. Niet omdat ze het slecht bedoelen, maar omdat jouw groei ook iets in hén in beweging zet, iets waar ze misschien niet op zaten te wachten of omdat het een pijn en ongemak in hen raakt, waarvan ze er nog niet aan toe waren het aan te kijken.

Deze fase kan heel eenzaam voelen, alsof je alles en iedereen dreigt kwijt te raken. Want om ruimte te maken voor jouw nieuwe ‘ik’, moet soms alles om je heen even instorten. Maar in werkelijkheid ben je eindelijk aan het thuiskomen en aan het herinneren wie jij eigenlijk bent, zonder al die programmeringen van buitenaf.

Zelfverraad begint subtiel: de kleine momenten van jezelf wegcijferen

We denken vaak dat “jezelf klein maken” betekent dat iemand anders je onderdrukt. En in sommige relaties kon je niet anders dan jezelf kleiner maken om jezelf te beschermen. Maar het patroon van jezelf klein maken begint meestal veel eerder en subtieler. Het ontstaat op het moment dat je voelt dat je te veel bent — te emotioneel, te intens, te aanwezig, te slim, te vrij, te spiritueel. En dus trek je jezelf iets terug, om meer ruimte te maken voor de ander. Je maakt jezelf iets zachter, gemakkelijker, flexibeler, iets normaler. Wanneer iemand over je grens gaat, lach je het weg. Wanneer iets pijn doet, relativeer je het. Je zegt: “Het is geen probleem hoor,” terwijl je diep vanbinnen weet dat het niet oké voelt voor jou.

De verantwoordelijkheid dragen van wat niet van jou is

Je bent gaan geloven, dat als je maar lief, begripvol en geduldig genoeg was, de ander vanzelf zou zien hoe lief jij bent en veilig jouw liefde is. Dat jouw zachtheid de ander zou raken, dat jij, door er altijd te zijn, vanzelf de liefde zou ontvangen waar je zo naar verlangde. Maar wat er in werkelijkheid gebeurde, is dat jij steeds de brug probeerde te zijn voor de afstand die tussen jullie in stond. Je probeerde in je eentje de verbinding te dragen, terwijl die verantwoordelijkheid nooit van één persoon kan zijn.

Als je dit herkent, ben je niet zwak. Integendeel: je bent juist krachtig, empathisch en bewust. Je voelt diep, ziet veel en hebt een natuurlijke drang om te verbinden. Je kunt feilloos aanvoelen wat de ander nodig heeft, maar vergeet vaak jezelf diezelfde zorg te geven. Je neemt de verantwoordelijkheid over wat de ander niet voelt of niet doet en gaat compenseren. Je probeert spanning weg te nemen en de leegte op te vullen. Je denkt: misschien moet ik het zachter brengen, nog meer geduld hebben, nog minder eisen stellen. Je zoekt steeds de oplossing in jezelf; vanuit liefde, maar ook vanuit gewoonte. En eigenlijk ligt hier achter angst. Angst om jezelf te zijn, de ander daardoor te verliezen en in de steek gelaten te worden.

Overlevingsstrategie uit je jeugd: waarom je ging pleasen

Jezelf klein maken was ooit een overlevingsstrategie. Een manier om liefde te behouden in een omgeving waarin jouw licht niet veilig was. Misschien groeide je op met ouders die overweldigd werden door jouw gevoeligheid, of leerde je dat stilte veiliger was dan waarheid. En dus bleef je glimlachen, begrijpen, dragen, geven — tot je niet meer wist hoe het voelde om gewoon te zijn. Elke relatie waarin je jezelf kleiner maakte, was een spiegel die je terugbracht naar die oorspronkelijke wond. De partner die je negeerde, de collega die met jouw idee wegliep, de vriend die je energie leegzoog — ze deden niets nieuws. Ze herhaalden alleen een oud script waarin jij ooit de hoofdrol speelde als degene die zich aanpaste. Tot het moment dat je de scène herschrijft.

Als kind leerde je misschien dat harmonie belangrijker was dan eerlijkheid. Dat het veiliger was begrip te tonen dan grenzen te stellen. En dat liefde iets was wat je moest verdienen door goed te doen of sterk te zijn. Zo raakte je langzaam verwijderd van je eigen gevoel. Niet in één keer, maar structureel, bijna ongemerkt. Totdat je op een dag besefte dat je niet alleen liefde had gegeven, maar jezelf onderweg was kwijtgeraakt. Je was moe van het voortdurend proberen, van het spiegelen, uitleggen, troosten en sussen. Je kracht was veranderd in overleven, je zachtheid in aanpassing en je empathie in zelfverloochening. En ergens wist je: echte liefde vraagt nooit dat je jezelf verlaat om de verbinding te behouden.

De omslag: jezelf niet langer verlaten en ontwaken

De omslag komt niet doordat iemand je eindelijk ziet. Hij komt wanneer jij besluit jezelf niet langer te verlaten. Wanneer je voelt: ik hoef niet meer te bewijzen dat ik liefde waard ben. Dat is geen verharding, maar juist zachtheid — een keuze voor rust in plaats van strijd, voor waarheid in plaats van hoop. En ook dan blijf je mensen ontmoeten die nog niet klaar zijn om jou echt te zien. Sommigen vinden je te intens, te direct, te eerlijk. Maar waar je vroeger zou denken: ik moet zachter zijn, zodat de ander zich veiliger voelt, weet je nu: ik hoef mijn licht niet te dimmen om iemand anders niet te verblinden.

Het moment waarop je wakker wordt uit dit patroon komt zelden in één keer. Het is een besef dat geleidelijk aan ontstaat, tot het moment dat je voelt: ik ben er klaar mee. Vanuit pure helderheid. Er is iets in je dat zegt: ik ga mezelf niet langer klein maken om liefde of goedkeuring van anderen vast te houden. Je oude ‘ik’ zou nog hebben gezocht naar wat jij kon veranderen. Je zou je woorden zorgvuldig hebben afgewogen, de situatie hebben geanalyseerd, je emoties hebben ingeslikt om het weer “goed” te maken. Maar deze keer doe je dat niet meer. Je systeem gaat hier niet meer in mee omdat je die ‘ik’ niet meer bent.

Grenzen stellen zonder schuldgevoel: het praktische verschil

Je voelt een rustige vastberadenheid. Een helder weten dat het genoeg is geweest. Je beseft dat het niet jouw taak is om het geluk van anderen op jouw schouders te dragen, hun stemming te verzachten of alles weer goed te maken. Je hoeft niet meer je best te doen om gezien te worden of leuk gevonden te worden door de ander. Je hoeft niet meer degene te zijn die altijd begrijpt, oplost of redt. Je mag het laten waar het hoort; bij de ander. Niet uit hardheid, maar uit respect voor jezelf. Er ontstaat ruimte in je hoofd, in je lijf, in je leven. Je merkt dat de rust die je steeds via anderen probeerde te creëren, langzaam steeds meer in jezelf begint te ontstaan. Dat is het echte ontwaken. Dat stille besef: ik ben niet verantwoordelijk voor wat een ander voelt of doet. Het is het moment waarop je jezelf terugvindt en eindelijk voelt dat dat genoeg is.

De in-between tijd: tussen oud patroon en nieuw fundament

En dan begint de overgangstijd. De fase tussen de oude jij en de nieuwe, waarin niets nog vanzelf voelt. De oude patronen werken niet meer, maar de nieuwe richting is nog niet helder. Het is die verwarrende leegte waarin je niet meer weet wie je bent zonder het zorgen, zonder het pleasen, zonder het compenseren. Je voelt ruimte, maar ook onzekerheid. Mensen reageren anders, sommige verbindingen vallen weg. Je mist houvast, en toch klopt het. Want dit is de fase waarin je leert jezelf dragen. Waarin je niet meer terug kunt, maar ook nog niet weet waar het naartoe gaat. Het is de plek waar je wortels groeien, onder de grond, nog onzichtbaar maar sterker dan ooit. Dit voelt spannend en vaak ook eenzaam. Er is de onrust en ongemak van het nog niet weten hoe je leven zich gaat ontvouwen maar ook een diep innerlijk weten dat je op de juiste weg bent. 

Langzaam leer je het verschil tussen geven vanuit liefde en geven vanuit angst om de verbinding te verliezen. Liefde zegt: ik wil er zijn, maar ik blijf bij mezelf. Angst zegt: ik pas me aan, als jij dan maar blijft. De eerste voedt, de tweede verzwakt. En zodra je het verschil eenmaal voelt, kun je niet meer terug. Toch doet het pijn. Want met elk patroon dat je loslaat, laat je ook een deel van je oude identiteit los: de helper, de redder, de vredestichter. Je rouwt niet alleen om de mensen die je verliest, maar ook om de versie van jezelf die dacht dat liefde iets was waar je voor moest werken. Maar onder die rouw ligt iets diepers — rust. Eerlijkheid. Ruimte. Het is het moment waarop je voelt dat je adem weer helemaal terugkeert in je lichaam.

Zelfliefde belichamen: gedrag boven woorden

Van daaruit begint iets nieuws te groeien. Niet meteen zichtbaar, maar voelbaar in kleine dagelijkse dingen. Je merkt dat je niet meer automatisch over je grenzen gaat, dat je niet meer alles oplost, dat je kunt blijven staan wanneer iemand anders zich ongemakkelijk voelt. Je leert dat zelfliefde niet in woorden zit, maar in gedrag. In kiezen voor rust in plaats van drama. In durven ontvangen zonder schuld. In ‘nee’ zeggen zonder uitleg. In blijven ademen, ook als het spannend is.

En dan verandert langzaam de wereld om je heen. Niet omdat je die probeert te veranderen, maar omdat jij bent veranderd. Mensen die jouw licht niet konden dragen, vallen vanzelf weg. De mensen die jouw energie herkennen, komen vanzelf dichterbij. De relaties die overblijven, voelen gelijkwaardiger, ruimer, veiliger. Je hoeft niet meer te overleven in liefde, je mag gewoon zijn. Je hoeft jezelf niet meer klein te maken om liefde te verdienen. Je hoeft alleen te blijven wie je werkelijk bent, ook als de ander dat niet of nog niet kan dragen. Dat is geen eenzaamheid, maar volwassen liefde. Liefde die niet meer zoekt naar bevestiging buiten zichzelf, maar die je voelt en uitstraalt van binnenuit.

Vanuit de community

In de vorige online meeting met de Ontpop community; een groep mensen die, (net als jij waarschijnlijk als je tot hier gekomen bent), aan het herinneren zijn wie ze werkelijk zijn. Iedere week komen we samen om energie uit te wisselen en te versterken, te delen, te oefenen en te groeien. Om te leren leven vanuit liefde in plaats van angst, en steeds meer te vertrouwen op jezelf van binnenuit. Wat ik daar telkens weer zie, is ongelooflijk mooi. Mensen die door precies deze fases heen gaan: het loslaten van oude patronen, het herinneren van wie ze werkelijk zijn, het verdriet om wat niet meer past, en het ontdekken van de kracht die altijd al in hen zat. Sommigen zitten midden in een burn-out, relatieproblemen of een scheiding, of voelen dat er verandering moet komen in hun werk maar weten nog niet hoe, ze merken dat vriendschappen verschuiven of hun overtuigingen niet meer kloppen met wie ze nu zijn. En vooral voelen ze dat ze klaar zijn met het leven volgens de verwachtingen van anderen en weer willen leven vanuit hun eigen kracht van binnenuit. 

Wat ze allemaal met elkaar gemeen hebben, is moed. De moed om zichzelf niet langer te verloochenen. De moed om zichzelf eerlijk aan te kijken, ook als het pijn doet. En de bereidheid om te blijven groeien, omdat ze niet anders meer kunnen dan trouw zijn aan zichzelf. En dan gebeurt er iets magisch. Want wanneer ze opnieuw gaan luisteren naar hun hart, ontstaat er licht. Een nieuwe sprankeling, een gevoel van richting, vertrouwen en levendigheid. Ze ontdekken dat de kracht niet buiten hen ligt, maar in henzelf. En ook dat ze, ondanks alles wat ze meemaken, zelf de regie hebben over hun leven en hun geluk.

Je ziet het bij hen stuk voor stuk gebeuren! En het is ontroerend om daar getuige van te zijn en ook bij elkaar te zien hoe snel dat gebeurt, soms al binnen een paar weken. Je ziet de ogen zachter worden, het gezicht lichter, de energie rustiger. En die verandering werkt echt aanstekelijk: iedereen in de groep herinnert elkaar eraan dat het wél kan. Dat het veilig is om jezelf te zijn en dat je dat in de groep ook mag oefenen. Dat liefde geen project is wat je na moet jagen, maar een staat van zijn die je van binnenuit leeft.

Leven met open hart en heldere grenzen

En dát is waar het echte leven begint: niet in het pleasen, niet in het dragen, maar in het stevig staan op jezelf,  met open hart, heldere grenzen en een liefde die eerlijk, rustig en echt is. Wil jij ook leren hoe je dit in jouw dagelijks leven verankert? Met mijn programma Stevig op jezelf staan leer je stap voor stap om deze rust en helderheid te belichamen en maak je ook deel uit van deze magische community, zodat je niet meer hoeft te krimpen om verbinding te behouden, maar juist dieper kunt verbinden door helemaal jezelf te zijn.

En op het moment dat je stopt met jezelf kleiner te maken, ontdek je dat liefde nooit buiten je te vinden was; het was al die tijd in jou aanwezig, wachtend tot jij weer thuiskwam bij jezelf.

❤️ Liefs Fanny