Waarom jij je hart gesloten houdt voor een ander (ook al verlang je naar echte liefde)
Veel mensen die ik spreek hebben geleerd om sterk te zijn. Onafhankelijk. Zelfvoorzienend. Ze hebben hun leven eigenhandig opgebouwd, zichzelf leren dragen en onderweg geleerd om niet te veel te verwachten van een partner. Ze zijn trots op hoe ze alles voor elkaar hebben, en terecht. Maar toch hoor ik dan vaak; “Ik heb alles goed voor elkaar… behalve in de liefde”.
Want onder die kracht ligt vaak een andere, kwetsbare waarheid: een diep verlangen naar échte liefde en verbinding. Naar een partner die je écht ziet. Die je de ruimte geeft om helemaal jezelf te zijn, zonder dat je jezelf moet opofferen. Iemand die niet bang is voor je kracht, maar er juist door wordt aangetrokken.
Luister het artikel hier op YouTube of als PodCast op Spotify of Apple Podcasts.
De spagaat van de sterke vrouw: verlangen én angst
Voor veel vrouwen voelt het verlangen naar liefde als een onmogelijke spagaat. Misschien herken je het: je bent sterk, zelfstandig en hebt jezelf leren dragen. Je regelt je eigen boontjes, emotioneel en financieel. Niet omdat je dat per se wilde, maar omdat het nodig was. Omdat je te vaak hebt gemerkt dat je niet kon leunen op een partner.
Misschien ben je daardoor steeds meer in je mannelijke energie gaan staan. Je ging overleven, beschermen, zorgen dat jij veilig was. En daar mag je trots op zijn. Maar diep vanbinnen… wil je gewoon kunnen zakken. Je vrouw mogen zijn. Je kwetsbaar voelen zonder dat het onveilig is. Ontvangen zonder dat het ten koste gaat van je kracht.
En met 'gedragen worden' bedoel ik niet dat iemand jouw problemen oplost. Maar dat een man blijft staan als jij voelt. Dat hij je emoties niet als aanval ziet, maar als een uitnodiging tot echte verbinding. Dat hij je intensiteit niet afwijst, maar haar herkent als liefde.
Waarom de ‘nice-guy’ zijn niet zorgt voor meer verbinding
Voor veel mannen is het net zo ingewikkeld. Misschien herken jij jezelf hierin. Je hebt geleerd om vooral aardig te zijn. Begripvol. Rustig. Je neemt niet te veel ruimte in. Je probeert het iedereen naar de zin te maken, en conflicten zoveel mogelijk te vermijden. Je houdt je in. Je observeert. Je laat de ander leiden en je stemt je volledig af op wat zij nodig heeft, in de hoop dat dát rust en veiligheid brengt.
Maar intussen voel jij je leeg. Alsof je jezelf steeds verder terugduwt. Je voelt je niet echt gezien. Niet echt nodig. En ergens begint de frustratie zich op te stapelen. Soms probeer je dan alsnog op te staan voor wie jij werkelijk bent. Maar omdat je je kracht zo lang hebt ingehouden, komt het eruit als boosheid, koppigheid of plotseling afstand nemen. En dat maakt haar nóg onveiliger waardoor zij zich terugtrekt, afsluit en denkt: Zie je wel… ik moet het ook allemaal alleen doen.
En zo ontstaat een dynamiek waarin zij steeds onafhankelijker wordt en jij je steeds verder terugtrekt. Twee mensen die eigenlijk niets liever willen dan samen zijn, maar elkaar onderweg zijn kwijtgeraakt.
En dus ontstaat er vanbinnen een conflict.
Als vrouw wil je je niet kleiner hoeven maken om een man te pleasen. Je wilt niet verzachten omdat hij je anders niet aankan. Maar wat dan? Betekent in je kracht staan dat je het dan maar altijd alleen moet doen?
En als man… verlang je misschien juist wél naar diepe verbinding. Naar een vrouw bij wie je je echt kunt openen. Maar de intensiteit daarvan kan overweldigend zijn. Het raakt iets in jou wat je misschien niet gewend bent om te voelen: verantwoordelijkheid, emotionele aanwezigheid, het risico dat jouw gedrag écht impact heeft.
En dus trek je je terug. Niet uit onverschilligheid, maar uit zelfbescherming. Omdat je ergens bent gaan geloven dat je het tóch niet goed kunt doen. Omdat je niet geleerd hebt hoe je kunt blijven staan bij de emoties van een vrouw — zonder jezelf te verliezen of het gevoel te krijgen dat je faalt.
Wat er dan gebeurt, zie ik vaak:
Vrouwen verharden. Niet omdat ze dat willen, maar omdat ze zó vaak teleurgesteld zijn in de liefde. Ze sluiten iets af in zichzelf en kiezen voor nóg meer onafhankelijkheid. “Ik heb niemand nodig. Ik ben gelukkig op mezelf”, wordt hun nieuwe overtuiging. En dat is ook waar. Je hebt niemand anders nódig om gelukkig te zijn op jezelf. Maar diep vanbinnen weet je ook: er mist iets.
En mannen? Die raken vaak nog verder verwijderd van zichzelf.
Ze gaan pleasen, passen zich aan, houden hun gevoelens in. Of ze vermijden de confrontatie met liefde volledig. Ze blijven observeren vanaf de zijlijn, bang om te falen als ze wél hun hart zouden volgen. Sommigen worden passief. Anderen trekken hun kracht terug uit onbegrip of schaamte. Maar wat beiden uiteindelijk missen, is hetzelfde: Echte verbinding. Waarachtigheid. Veiligheid om jezelf te zijn, mét de ander.
Want echte kracht betekent niet dat je niemand nodig hebt. Echte kracht is: durven ontvangen zonder je autonomie te verliezen. Je hart openhouden, ook als het spannend is. Zacht blijven, zonder je grenzen op te geven. Je eigen waarheid leven, zonder te verharden of te verdwijnen. Voluit voelen, zonder jezelf te verliezen. Dat is emotionele volwassenheid. En dat is de basis waarop bewuste liefde gebouwd wordt.
Hoe het verlangen naar liefde botst met oude beschermingsmechanismen
En juist dáár wringt het. Want je verlangt wél naar liefde, naar verbinding, naar iemand die je echt ziet. Maar tegelijkertijd staat je hele systeem op bescherming. Je wilt niet weer verliezen wat je met zoveel moeite hebt opgebouwd. Je wilt niet weer dat gevoel van afhankelijkheid, van jezelf kwijtraken, van pijn. Dus creëer je afstand. Soms heel subtiel. Je zegt: “Ik ben goed alleen” en dat is ook waar. Maar ergens binnenin blijft het knagen.
Want écht leven, écht verbinden… vraagt overgave. Voor de één betekent dat: leren ontvangen, zonder de controle te verliezen. Voor de ander: leren blijven, ook als het spannend wordt. Dat is het werk dat bewuste liefde van je vraagt. Niet perfect zijn. Niet onkwetsbaar worden. Maar leren aanwezig zijn, in je kracht én in je gevoel.
Waarom hyperonafhankelijkheid geen oplossing is
Als je je ooit te veel hebt aangepast, te veel hebt gegeven of jezelf te vaak hebt weggecijferd in de liefde, dan is het logisch dat je daarna een andere kant op slaat. Je laat niemand meer écht dichtbij komen. Je vertrouwt alleen nog op jezelf. Je houdt de controle en voorkomt dat je kwetsbaar bent.
En dat voelt misschien veilig… Maar het is geen echte vrijheid. Het is een pantser. Ik ontmoet vaak vrouwen die zeggen: “Ik hoef helemaal geen relatie meer!” Ze zijn gelukkig op zichzelf. Ze hebben hun leven op orde, bouwen aan iets moois, voelen zich krachtig en onafhankelijk. En dat is prachtig, écht.
Maar als ik doorvraag, blijkt het verlangen naar verbinding niet weg te zijn. Wat eronder ligt, is vaak een andere waarheid: de angst om zichzelf opnieuw kwijt te raken. Juist omdat ze nu zo stevig staan en alles op hun manier ingericht hebben, zijn ze bang dat een relatie weer betekent: aanpassen, inleveren, compromissen sluiten ten koste van hun essentie. Ze willen niet terug naar een plek waarin ze zichzelf verloren. En dus zeggen ze liever: “Ik heb niemand nodig.”
Liefde is geen bedreiging voor wie je bent maar de kans om nóg meer jezelf te zijn
Het idee dat je jezelf verliest in een relatie is een misverstand dat ik zó goed begrijp. Want in een gezonde, bewuste verbinding hoef je niets van jezelf op te geven. Sterker nog; de juiste relatie versterkt wie je bent en jouw authenticiteit juist. Een goede partner nodigt je uit om nog meer jezelf te zijn. Die wil je niet kleiner, zachter of minder uitgesproken. Die wil je puur, helder, krachtig én kwetsbaar.
Echte liefde is geen bedreiging voor je vrijheid. Het is de bedding waarbinnen je nog dieper kunt thuiskomen in jezelf. Liefde vraagt geen zelfopoffering, maar ook geen afsluiting. Liefde vraagt moed. De moed om open te blijven, ook als je niet weet of de ander kan blijven. Om te voelen zonder garanties. Om bewust te kiezen wie je toelaat, zonder jezelf te verliezen. En dát is de balans waar zovelen naar zoeken. Krachtig zijn én open blijven. Zacht kunnen zijn zonder jezelf te vergeten. Je hart openhouden, zonder weer in oude patronen te stappen.
Wanneer je als man terugdeinst voor een krachtige vrouw
En ook voor mannen ligt hier een diep innerlijk spanningsveld. Veel mannen verlangen oprecht naar een vrouw die zichzelf kent. Een vrouw die haar eigen pad gaat, die straalt in wat ze doet, die leeft vanuit haar hart en haar waarheid. Dat kan ongelofelijk aantrekkelijk zijn. Tot je haar ontmoet. En je voelt wat haar aanwezigheid in jou losmaakt. Haar kracht, haar helderheid, haar gevoeligheid; het raakt aan stukken in jou waar je misschien zelf nog niet volledig op durft te staan. Dan kan het voelen alsof jij je kleiner moet maken om met haar te kunnen zijn. Alsof je moet dimmen, aanpassen, zorgen dat zij zich goed voelt, in plaats van gewoon jezelf zijn.
Maar in werkelijkheid werkt het precies andersom. Een vrouw die stevig in haar eigen energie staat, zoekt geen man die haar tevreden houdt. Ze zoekt geen 'nice guy' die zich aanpast, zijn waarheid inslikt of zich onzichtbaar maakt in de hoop geaccepteerd te worden. Zij zoekt een man die ook stevig staat. Die niet wegdeinst voor haar emoties en niet onzeker wordt van haar kracht. Die z’n eigen kern kent en daar niet vanaf wijkt, ook niet in de liefde.
En dat kan confronterend zijn. Want het vraagt van jou dat je jezelf laat zien. Echt. Zonder façade en zonder rol. Met je kracht én met je kwetsbaarheid. Dat voelt misschien spannend. Maar het is ook dé uitnodiging. Niet om iemand anders te worden, maar om juist thuis te komen in wie je bent. Want liefde is geen plek om je te verstoppen. Het is de plek waar je groter mag worden. Meer jezelf. Meer aanwezig. Meer levend.
Niet om haar te dragen in plaats van jezelf, maar om samen op te staan, ieder in z’n eigen waarheid. En dat is waar de echte uitnodiging ligt. Niet in het afsluiten van je hart, maar in het leren dragen ervan. Niet in het vermijden van liefde, maar in het leren bewegen mét de liefde, op een manier die trouw blijft aan wie jij bent.
Want de oplossing zit niet in nóg sterker worden. En ook niet in jezelf verliezen in de ander. De ware kracht zit in het belichamen van beide:
- Je stevigheid én je zachtheid.
- Je grenzen én je openheid.
- Je behoefte aan verbinding én je vermogen om jezelf te dragen.
De balans tussen kracht en zachtheid
Je hoeft niet te kiezen tussen krachtig zijn óf zacht zijn. Je kunt beide zijn.
- Sterk in je grenzen, zacht in je hart.
- Duidelijk in wat je verlangt, open voor wat zich aandient.
- Onafhankelijk in je eigenwaarde, verbonden in je relaties.
De echte kunst is niet om te bewijzen hoe sterk je bent, maar om die kracht zó diep te belichamen dat je durft te verzachten. Dat je aanwezig blijft in je hart, zonder jezelf te verliezen. En de juiste ander? Die herkent dat. Omdat diegene zelf ook is afgestemd op waarheid én gevoel. Omdat er geen angst is om alles te geven én alles te ontvangen. Omdat de ander die jou uitdaagt, je tegelijkertijd ook uitnodigt tot de diepste liefde die je ooit hebt ervaren.
Hoe ziet die balans eruit in het dagelijks leven?
Want het klinkt mooi, maar hoe leef je dat? Hoe blijf je trouw aan jezelf, zonder te vervallen in please gedrag of jezelf af te sluiten? Hoe blijf je open in de liefde, zonder je autonomie op te geven? Hier zijn een aantal principes die kunnen helpen:
Wees je bewust van je eigen behoeften en verlangens
- Durf te voelen wat je écht nodig hebt in verbinding.
- Niet vanuit angst of tekort, maar vanuit liefde voor jezelf.
- Laat jouw keuzes voortkomen uit helderheid, niet uit angst voor afwijzing.
Stel grenzen zonder muren te bouwen
- Grenzen zijn geen afstand, maar uitnodiging.
- Ze zorgen voor veiligheid, niet voor scheiding.
- Wees duidelijk over wat wel en niet past voor jou, met openheid en respect.
Laat je emoties spreken zonder drama
- Je gevoelens zijn waardevol.
- Leer ze te benoemen, te delen, te dragen, zonder de ander verantwoordelijk te maken.
- Emotionele volwassenheid zit in expressie, niet in explosie.
Zie kwetsbaarheid als kracht
- Open durven zijn vraagt moed, geen naïviteit.
- Je hoeft je niet bloot te geven om liefde te verdienen.
- Je bent open omdat jij jezelf draagt en echte liefde herkent die moed.
Kies liefde bewust — niet uit noodzaak, maar uit overvloed
- Je bent compleet zoals je bent.
- En tegelijkertijd mag je kiezen voor een relatie die je versterkt.
- Waarin jullie allebei méér worden, juist omdat je trouw blijft aan jezelf.
Voor wie zich hierin herkent
Als je merkt dat je je terugtrekt wanneer liefde intens wordt: weet dat het niet de ander is die te veel is. Het is de liefde die jou uitnodigt om groter te groeien dan je oude patronen. Niet om jezelf op te geven, maar om jezelf echt te ontmoeten. En als je merkt dat je je kracht verstopt uit angst om onveilig te zijn in verbinding: weet dat je zachtheid geen zwakte is. Het is je ware kracht.
Want liefde is geen strijd om ruimte. Liefde is de plek waar je jezelf niet hoeft te verkleinen en ook de ander niet hoeft te redden. Liefde is waar kracht en zachtheid elkaar ontmoeten. Waar jullie elkaars waarheid kunnen zien, zonder dat iemand zichzelf hoeft te verliezen.
Als je dit herkent, weet dan: je bent niet de enige. Dit pad van bewust liefhebben, krachtig zijn én open blijven… hoef je niet alleen te lopen. In de Ontpop community oefenen we precies hiermee. Met het herkennen van oude patronen, het voelen van je grenzen, het openen van je hart en het aangaan van verbinding zónder jezelf te verliezen. Want echte liefde begint bij jou.
Maar je hoeft het niet in je eentje uit te vogelen. Je mag leren, vallen, voelen en groeien, samen met anderen die net als jij verlangen naar echtheid, naar liefde die klopt, en naar een relatie waarin je helemaal jezelf mag zijn. Voel je welkom om aan te sluiten. Om samen te oefenen, te helen en te groeien. Zodat jij de liefde kunt toelaten waar je diep vanbinnen al zo lang naar verlangt.
Liefs Fanny