Waarom je blijft herhalen wat je niet meer wilt (en hoe je dit stopt)

We zitten in een bijzondere tijd. Een tijd waarin alles wat niet meer werkt, pijnlijk zichtbaar wordt. Oude relatievormen brokkelen af. Niet alleen in je eigen leven, maar ook in het collectief en bij de mensen om ons heen. We kunnen niet langer doorgaan zoals we dat gewend waren en zoals het vertrouwd voelt. 

Het Universum vraagt ons op een oncomfortabele maar uiteindelijk altijd liefdevolle manier: “Ben je bereid om écht te kiezen voor jezelf en verbinding die klopt met wie je bent? Of blijf je hangen in patronen die je ooit veiligheid gaven, maar die je inmiddels gevangen houden?”

Misschien voel je het ook gebeuren. Mensen waarmee je een geschiedenis hebt, duiken weer op. Niet per se letterlijk – al gebeurt dat ook – maar vooral energetisch. Ze spoken door je systeem en zetten je aan het denken en voelen; heb je de lessen van toen geleerd en geintegreerd, of is er nog meer oefening nodig?

Het kan ook zijn dat je twijfelt aan wat je diep vanbinnen eigenlijk allang wist. Je hoofd wordt druk en onrustig. Terwijl diep vanbinnen… er iets dat weet. Dat fluistert. Dat zacht maar standvastig herhaalt: “Zo wil ik het niet meer. Dit is niet meer wie ik ben.”

Luister het artikel hier op YouTube of als PodCast op  Spotify of  Apple Podcasts. 

We leven tussen twee werelden in

Wat er nu gebeurt – in jou, in je relaties, in de wereld – is geen toeval. We staan op een kantelpunt tussen twee werkelijkheden.

De oude wereld is gebouwd op angst, controle en het idee dat je liefde moet verdienen. Dat je keihard moet werken om gezien te worden. Dat jouw waarde afhangt van wat je doet, hoe je eruit ziet of wat anderen van je vinden. We zijn daarin als mensheid doorgeschoten. Door de eeuwen heen is de balans zoekgeraakt.

• Aan de ene kant zie je mensen die overleven vanuit een opgeblazen zelfbeeld – altijd aan het presteren, imponeren of controleren – om maar niet met hun kwetsbaarheid geconfronteerd te worden.
• Aan de andere kant zie je mensen die zichzelf blijven wegcijferen, pleasen, geven… tot ze eraan onderdoor gaan.

Beiden doen in de kern hetzelfde: ze proberen te overleven in een wereld waarin ze het gevoel hebben niet onvoorwaardelijk geliefd te zijn. Maar die wereld stort nu in.

De nieuwe wereld vraagt iets anders. Ze nodigt je uit om terug te keren naar liefde. Naar vertrouwen. Naar binnen. Niet om perfect te zijn, maar om écht te zijn. Niet om jezelf op te blazen of weg te cijferen, maar om jezelf te ontmoeten – precies zoals je bent.

Je staat nu voor een keuze

Blijf je hangen in wat je kent, in wat ooit werkte maar je nu leeg trekt? Of kies je voor de weg naar binnen, naar liefde die eerst in jou leeft, zodat alles wat je aantrekt dat ook weerspiegelt?

De nieuwe wereld klopt aan. Een wereld waarin liefde en vertrouwen de basis vormen.

• Waarin je niet meer hoeft te vechten voor je plek, maar mag thuiskomen in jezelf.
• Waarin relaties niet draaien om tekort aanvullen, maar om puurheid en waarheid delen.
• Waarin je helemaal mag zijn wie je bent – met alles wat je voelt, weet en verlangt.
• Waarin we elkaars verschillen eren, in plaats van proberen elkaar te veranderen.

Omdat we juist in samenwerking, in het erkennen van ieders unieke kwaliteiten en energie, veel méér kunnen creëren dan in strijd en bewijsdrang.

En het mooie is: Je hebt elke dag opnieuw de keuze.

1. Om te blijven hangen in de wereld van angst, aanpassen en bevestiging zoeken.
2. Of om bewust te kiezen voor liefde, vertrouwen en het pad van jouw eigen diepe waarheid.

Dat klinkt misschien eenvoudig. Maar het vraagt moed. Want de toegang tot de nieuwe wereld ligt niet buiten je. Niet in de ander. Niet in de toekomst. Maar in jezelf.

Die reis begint op het moment dat je stopt met wijzen naar buiten, of je lot in de handen van anderen te leggen en begint te luisteren naar wat er in jou leeft. Naar de pijn die nog gezien wil worden. De overtuigingen die je niet meer dienen. En het verlangen dat al veel langer roept dan je jezelf misschien durfde toe te geven.

Deze tijd nodigt je uit om wakker te worden. Om de sluier die over je bewustzijn ligt af te gooien. En te kiezen voor wat écht van jou is. Niet wat je geleerd hebt. Niet wat hoort. Maar wat klopt voor jou.

De oude relatievorm: veiligheid zoeken in herhaling

We zijn massaal opgegroeid met een beeld van liefde dat gebaseerd is op voorwaardelijkheid. Liefde was:

• Als jij je aanpast, blijf ik.
• Als jij me begrijpt, voel ik me veilig.
• Als jij verandert, kan ik gelukkig zijn.

We leerden relaties aangaan vanuit angst. Angst om verlaten te worden. Angst om afgewezen te worden. Angst dat we te veel zijn. Of juist niet genoeg. Dus deden we ons best. We leerden te scannen wat de ander nodig had, voordat we überhaupt voelden wat we zelf nodig hadden. We werden expert in aanpassen, afstemmen, invullen, voorkomen. Of we sloegen door naar de andere kant: hard worden, afstand houden, alles onder controle willen houden, zodat niemand te dichtbij kon komen en we niet gekwetst konden worden.

Dit zijn geen bewuste keuzes geweest. Dit zijn overlevingsstrategieën. Ontwikkeld in onze kindertijd en de generaties voor ons. Gekopieerd van hoe we liefde hebben ervaren – of juist gemist. We herhaalden wat we kenden. Zelfs als het pijn deed. En op een bepaald moment, vaak als we weer in een relatie belanden waarin het schuurt, knaagt of stilvalt, voelen we:

Ik doe het weer. Ik verdwijnt in de ander. Of ik duw iemand weg. Ik verlies mezelf. Of ik sluit mezelf af. En dat moment is pijnlijk maar ook krachtig. Want dat is het moment waarop je bewust kunt worden: Wil ik dit nog langer herhalen? Of ben ik klaar om iets anders te kiezen?

Waarom oude patronen zich blijven aandienen

Oude patronen verdwijnen niet zomaar. Ze zijn als ingesleten paadjes in je systeem; neurologisch, emotioneel en energetisch. Ze voelen vertrouwd. Veilig, zelfs. Niet omdat ze je gelukkig maken, maar omdat ze bekend zijn. En dat wat bekend is, geeft ons brein het gevoel dat we grip hebben en veilig zijn. We kunnen voorspellen hoe iets loopt, ook al doet het pijn.

Maar het is een valse veiligheid. Want die patronen houden je precies op de plek waar je niet meer wil zijn. En toch… komen ze telkens terug. Niet als straf. Niet omdat je het ‘nog steeds niet goed doet’. Maar als een uitnodiging: “Wil je dit nog steeds? Of ben je er klaar voor om iets anders te kiezen?”

Soms dient zo’n patroon zich aan via dezelfde persoon. Je hoopt dat het dit keer anders zal zijn. Dat de ander verandert. Maar alles voelt uiteindelijk weer zoals vroeger. Soms komt er een nieuw iemand op je pad, die je diep raakt… maar die exact dezelfde dynamiek in jou wakker maakt als de vorige.

Of het zit in jezelf. In je eigen hoofd. Dat je gedachten je steeds verleiden tot twijfel, schuldgevoel, zelfafwijzing. Je stelt je grenzen, en daarna voel je je schuldig. Je kiest voor jezelf, maar hoort in je hoofd de stem die zegt: “Je verwacht te veel.”

En dan zijn er van die bijzondere ontmoetingen…Mensen die niet blijven op de manier die je had gehoopt, maar die wél iets onomkeerbaars in je aanraken. Die zó dichtbij komen, energetisch en emotioneel, dat je niet meer om jezelf heen kunt. Mensen die iets wakker maken in jou, wat niet meer te negeren valt. Alsof ze een licht op jouw blinde vlek zetten. Niet om je te fixen. Maar om je wakker te maken.

En juist dat maakt deze patronen zo krachtig. Ze keren terug niet om je terug te trekken, maar om je uit te nodigen: Ben je bereid om deze keer een andere keuze te maken dan je altijd deed?

Herkennen dat je wakker wordt

Er komt een moment waarop het niet meer lukt om jezelf voor de gek te houden. Waarop je voelt: “Dit wil ik niet meer.” Niet vanuit bitterheid. Niet omdat je gefaald hebt. Maar omdat je wakker wordt. Omdat je ineens helder ziet wat je al die tijd als normaal hebt beschouwd:

• Dat je jezelf steeds weer wegcijfert om de sfeer goed te houden.
• Dat je je woorden inslikt om niet te moeilijk, niet te emotioneel, niet te veel te zijn.
• Dat je je verlangens onderdrukt omdat je bang bent dat ze ‘te groot’ zijn – of ‘te lastig’.
• Dat je je hart afsluit, niet omdat je niets meer voelt, maar omdat je bang bent het weer te verliezen.
• En dat je hoopt dat de ander het ziet, terwijl je jezelf onzichtbaar maakt.

Het ontwaken komt niet met vuurwerk. Soms is het een stille, ontluikende maar dwingende helderheid. Tot een moment waarop je je lichaam hoort fluisteren:“Tot hier. En niet verder.”

En precies daar, in die stilte, begint iets nieuws. Niet in het gevecht met de ander. Niet in nóg een gesprek waarin je hoopt dat je eindelijk gehoord wordt. Maar in het moment dat je besluit om jezelf wél te horen. En voor jezelf te kiezen. Niet vanuit hardheid, maar vanuit waarheid. Omdat je voelt dat het tijd is om je eigen energie, je eigen waarheid en je eigen waarde niet langer op pauze te zetten.

En nee, dat betekent niet dat je direct grote keuzes hoeft te maken over je relatie, je werk of je omgeving. Je hoeft niets te forceren. Wanneer jij kiest voor jezelf, zullen de échte keuzes zich vanzelf aandienen. In een tempo en op de manier die klopt voor jou. Want dat is wat heling doet: het wijst je stap voor stap de weg, en alles ontvouwt zich precies op het moment dat jij er klaar voor bent.

Zoals Rumi zei:

 “As you start to walk on the way, the way appears.”

Helderheid komt niet vóórdat je gaat. Het ontstaat onderweg.In de stappen die je durft te zetten. In de momenten waarop je kiest voor jezelf, ook als je het nog niet helemaal weet. Juist dan laat het leven je zien wat werkelijk klopt.

Het conflict tussen verlangen en angst

Bewust worden is rauw en pijnlijk eerlijk werk. Want zodra je echt durft te voelen wat je verlangt, wordt ook zichtbaar wat je al die tijd hebt weggedrukt. Je verlangt naar verbinding. Naar vrijheid. Naar helderheid. Naar relaties waarin je jezelf kunt zijn. Waar je niet hoeft te pleasen, waar je niet verdwijnt, waar je niet hoeft te vechten om gezien te worden. Je verlangt naar gelijkwaardigheid. Naar overgave. Naar eerlijkheid, ook als dat spannend is.

Maar zodra dat verlangen aan de oppervlakte komt, schiet je systeem in alarmstand. Want dat verlangen raakt precies de plekken waar je ooit bent gekwetst. Waar je liefde verloor. Vertrouwen verloor. Jezelf verloor.

En dus bots je op oude angsten:

• Wat als ik weer gekwetst word?
• Wat als ik het me allemaal inbeeld?
• Wat als ik blijf kiezen voor iemand die mij niet kiest?

Dat is het punt waarop de verwarring toeslaat. Je hoofd wil controle. Verklaringen. Zekerheid. Het wil precies weten waar je aan toe bent voordat je gaat. En dus wordt je angstig en ga je twijfelen. Aan jezelf. Aan je gevoel. Aan wat je eigenlijk allang weet.

Maar je lichaam weet het. Je systeem fluistert het al een tijdje: "Dit is je kantelpunt. Dit is waar je een andere route kunt kiezen dan je altijd deed."

En die keuze vraagt niet dat je ineens alles weet. Maar wél dat je durft te luisteren naar dat stille weten onder alle ruis. Dat je je verlangen niet langer onderdrukt omdat je bang bent. Maar dat je het serieus neemt. Niet door te forceren, maar door het ruimte te geven.

Daarom is het zo belangrijk om het in kleine stapjes te doen. Zonder druk en zonder haast maar wel met commitment en vastberadenheid. Maar je hoeft het zeker niet allemaal alleen en zelf te dragen. Er zijn vele mensen, zoals ik dat zelf doe en de mensen in mijn community, die dezelfde reis en groei doormaken. Die je begrijpen. Die je herinneren aan wie je bent als je het even niet meer weet. Die je helpen dragen, totdat jij voelt: nu sta ik weer stevig op mezelf.

Het moment dat je écht iets anders gaat kiezen

De verschuiving is voelbaar. In jou. In de wereld. In hoe we onszelf en elkaar werkelijk willen ontmoeten. Iets in jou weet: het kan niet meer zoals het was. Je voelt dat je niet langer genoegen kunt nemen met relaties die alleen kloppen aan de buitenkant. Je merkt dat je lichaam sneller protesteert als je je aanpast. Dat je vermoeid raakt van gesprekken waarin je jezelf niet echt kunt uitspreken. En dat je niet meer warm wordt van oppervlakkige aandacht, maar diep verlangt naar echte, oprechte aanwezigheid.

Soms komt die helderheid langzaam binnen. En soms is er ineens iets dat alles wakker schudt. Een ervaring. Een gebeurtenis. Of een ontmoeting. Niet omdat het meteen ergens naartoe hoeft, maar omdat je op dat moment zó diep geraakt wordt, dat je niet meer om jezelf heen kunt.

Je voelt ineens wat liefde écht zou kunnen zijn. Zonder spelletjes, zonder ruis en zonder voorwaarden. Alsof het leven je even laat proeven van iets wat puur is, echt, vrij. Precies genoeg om jezelf niet langer te kunnen negeren. Niet omdat je het snapt, maar omdat je het in elke vezel van je lijf voelt: dit is wat klopt.

Dat is het kantelpunt. Niet het moment waarop je ‘het allemaal weet’, maar waarop je beseft: ik kan mezelf niet langer verloochenen. Dat je niet wacht tot de buitenwereld het bevestigt, maar vanbinnen besluit: “Ik ga dit anders doen. Vanaf hier.”

En dat is al een keuze. Misschien nog onzichtbaar aan de buitenkant, maar op energetisch niveau is er iets wezenlijks verschoven.

• Je innerlijke kompas begint te reageren op waarheid.
• Je grenzen worden voelbaarder.
• Je geduld met het oude raakt op.

Niet vanuit frustratie, maar omdat je voelt:

• “Ik hoef niet langer te zijn wie ik dacht dat anderen van mij verwachtten.
•  Ik mag volledig mezelf zijn – precies zoals ik ben.
•  En alleen vanuit die plek kan liefde écht onvoorwaardelijk worden.”

Want dat is de essentie: onvoorwaardelijke liefde begint bij jezelf. En die kun je pas echt aantrekken, wanneer je jezelf onvoorwaardelijk toestemming geeft om helemaal jezelf te zijn.

Herhalen of helen?

Je hoeft het nog niet allemaal te weten. Je hoeft geen plan te hebben. Het enige wat je mag doen, is erkennen wat je niet langer wil. Dat is waar heling begint. Niet in de helderheid over de ander, maar in de eerlijkheid naar jezelf. In dat zachte maar duidelijke weten: zo wil ik het niet meer. Misschien ben je al onderweg, zonder dat je precies weet waarheen. Misschien ben je al aan het helen, omdat je langzaam stopt met jezelf verlaten. Dat vraagt geen haast en geen concreet bewijs. Alleen een bereidheid om stil te staan bij wat je diep vanbinnen eigenlijk allang weet.

Liefde begint precies daar. Niet als beloning, maar als fundering. Niet als iets dat je moet verdienen, maar als iets dat je durft toe te laten in jezelf, zonder alle beschermingsmechanismen die je hebt opgebouwd er tegen.

En als jij voelt dat je daarin wilt groeien, in veiligheid, met houvast en zonder jezelf te verliezen, dan is Stevig op Jezelf Staan er voor jou. Een plek waar oude patronen mogen transformeren in nieuwe en jij steviger kunt gaan staan in wie je werkelijk bent. Zonder strijd tegen, maar met jezelf.

Je bent niet te laat. Je bent niet te veel. Je bent precies op tijd om je eigen leven vanaf nu ècht te gaan leven.

Liefs Fanny