Ben jij een bruggenbouwer? Echte verbinding vraagt geen trekken, alleen wederzijdse beweging.

Ik ga je iets heel persoonlijks vertellen. Niet omdat ik op zoek ben naar sympathie of medeleven, maar omdat ik echt, open en eerlijk met je wil zijn. In alles wat ik deel, in mijn artikelen, podcasts en ook in mijn programma hoor je stukjes van mijn eigen proces terug: mijn worstelingen, mijn inzichten, mijn overwinningen. Ik deel dit niet om terug te kijken, maar om te laten zien wat er mogelijk is als je de moed hebt om door je eigen lagen heen te gaan. Om te laten voelen dat groei niet ontstaat door perfectie, maar door eerlijkheid en trouw aan jezelf. Ik wil niet alleen maar het leuke, vrolijke plaatje laten zien, wat niet het complete beeld laat zien van wie ik ben, maar wat daaronder leeft. De twijfel, de pijn, de kracht die ontstaat wanneer je echt jezelf durft aan te gaan. Wat ik nu met je ga delen voelt opnieuw kwetsbaar en buiten mijn comfortzone, maar ik weet dat juist daar de waarheid ligt. Ik ben hier om oude patronen te doorbreken, in mezelf én om anderen daarmee ook vooruit te helpen. En dat kan alleen maar door het zelf te leven, door er middenin te staan, te vallen, op te staan en iedere dag opnieuw te kiezen voor bewustzijn.

Luister het artikel hier op YouTube of als PodCast op Spotify of Apple Podcasts. 

De reis van overleven naar leven

Al dertig jaar, vanaf mijn 16e tot het moment dat ik dit schrijf op mijn 46e, ben ik bewust bezig met persoonlijke groei, mijn plek in de wereld, en het herinneren van mijn doel of lotsbestemming. Ontelbare keren dacht ik dat ik mijn patronen had doorbroken, dat ik er eindelijk was. En ontelbare keren heb ik mezelf opnieuw opgeraapt, soms tot op het bot afgebroken, om weer voor mijn gevoel vanaf nul te beginnen.

Emotioneel, fysiek, energetisch: steeds opnieuw leren hoe te leven, voelen en verbinden. Zoeken naar mijn plek, het niet inpassen, overleven om mezelf staande te houden.

Een huis kopen op mijn 25e, teveel zorgen voor een partner die ik overeind probeerde te houden vanuit een diepe behoefte aan verbinding, aan “samen” groeien en vooruitgaan. Een eerste baan die me brak in plaats van opbouwde en liet groeien, een burn-out, het herstellen van mijn zelfvertrouwen. De droom van samen kinderen krijgen en een happily ever after, die veranderde in een relatie vol afhankelijkheid en verlies van eigenwaarde. Een scheiding, een verbouwing met bloed, zweet en tranen om een veilige plek te creëren voor mijn kinderen en mijzelf.

Daarna: jaren van heel veel strijd, trauma’s die naar boven kwamen, nog een burn-out, een zakelijke breuk, weer opnieuw beginnen, drie jonge kinderen die extra hulp nodig hadden en het jarenlang geen gehoor krijgen bij instanties. Een rechtszaak, financiële druk, en toch: weer opstaan. Iedere keer opnieuw.

Tot er iets begon te kantelen. De omkeer van het zoeken naar veiligheid en verbinding buiten mezelf naar het vinden van veiligheid en verbinding in mezelf. Dat is de rode draad van mijn leven. De spiegel die telkens terugkwam via mijn relaties, in mijn werk, in mijn moederschap.

• Pas toen ik voelde dat ik in mijn eentje sterker was dan met de vader van mijn kinderen, kon ik besluiten om te scheiden. 
• Pas toen ik mijn aandacht richtte op mijn eigen herstel, kon ik er echt zijn voor mijn kinderen. 
• Pas toen ik stevig stond in mijn eigen waarde, kon ik anderen helpen. 
• Pas toen ik alles verloor, vond ik de openheid om ook te mogen ontvangen.

En nu weet ik dat mijn energie van mij is. Dat ik net zoveel recht heb op mijn plek en mening dan ieder ander. Ik bepaal waar ik mijn energie in wil investeren en waar niet. En ik zal altijd blijven bijsturen in de richting die mijn hart laat zingen. Ik ben hier niet om genoegen te nemen met onderdrukking, disrespect of onechtheid. Ik ben hier om mezelf volledig te zijn, te leven, en te stralen. En dat lukt me steeds beter! Mijn leven is in korte tijd enorm veranderd. Niet omdat de omstandigheden buiten mij veranderden maar omdat 'ik' veranderd ben. Niet alleen omdat ik insta voor mijn waarde maar omdat ik het nu ook echt vóel en leef.

Even voor de duidelijkheid; Ik weet dat dit míjn proces is, mijn pad, mijn lessen. En er zijn genoeg mensen die nog véél zwaardere dingen hebben meegemaakt, of er middenin zitten. Het gaat niet om een oordeel of vergelijking, maar om wat ieder van ons te leren heeft. Het gaat niet om de details van wat je allemaal hebt meegemaakt, maar om de rode draad die erdoorheen loopt: dat wat je ziel probeert te laten zien en wat jij op jouw pad te leren hebt. En precies daar ligt de sleutel tot heling. Je hoeft niet alles te weten of te begrijpen; het gaat erom dat je leert herkennen wat zich steeds herhaalt en waarom. Dáár ligt jouw groei, en daar kan ik je bij helpen.

Wat het betekent om een bruggenbouwer te zijn

Je herkent het misschien wel. Dat je degene bent die spanning voelt nog vóór iemand iets zegt. Dat je in een gesprek automatisch de nuance zoekt, woorden weegt, of iets luchtiger maakt zodat het niet escaleert. Dat je aanvoelt waar de pijn zit, ook als de ander het niet uitspreekt, en dat je bijna vanzelf iets probeert te zeggen of doen om het zachter te maken. 

Dat jij woorden geeft aan wat de ander voelt maar nog niet kan uitspreken.

Je stelt gerust, legt uit, relativeert, neemt het initiatief en bent voortdurend druk bezig om de verbinding in stand te houden. Jij loopt die extra mile in al jouw relaties. Op je werk ben jij vaak degene die het doorheeft, inspringt en bemiddelt als er iets schuurt. In vriendschappen ben jij de go-to person voor anderen om hun hart te luchten, voor wijze raad en advies. In je gezin of relatie ben jij degene die uitspreekt wat duidelijk onderdrukt wordt, die de emotie benoemt of nog één keer probeert uit te leggen wat er gebeurt en wat de situatie is, waar de ander nog niet bij kan of geen gehoor aan kan geven, omdat je het niet kunt aanzien als de verbinding verloren gaat.

En dat lijkt allemaal zorgzaam en verbindend, maar diep vanbinnen weet je dat het te vermoeiend is en te veel van je vraagt. Je voelt steeds meer wrok omdat je zo enorm je best doet voor anderen maar nooit het gevoel hebt, dat het in gelijke mate bij jou terugkomt.

Je draagt. Je draagt de verantwoordelijkheid voor de verbinding, voor de sfeer, voor het geluk van de ander, voor het geheel en je bent continu bezig om de afstand te overbruggen die een ander niet voelt of niet wil zien.

Jij bent de lijm die alles bij elkaar houdt. Zolang jij beweegt en moeite blijft doen, lijkt er harmonie te zijn. Maar zodra je stopt, voel je de spanning, want dan dreigt de verbinding weg te vallen. En dat is precies het punt: zolang jij de brug bouwt, hoeft de ander niet te bewegen en geen moeite te doen. Je houdt de pijn in stand.

Bruggenbouwers worden niet zo geboren — ze worden gevormd.

Als kind voelde je waarschijnlijk meer dan waar de mensen om je heen mee om konden gaan. Je was mega intuïtief, ving stemmingen en veranderingen in de sfeer op, voelde spanning in de lucht, blikken die niets zeiden maar alles vertelden. Je voelde wanneer iemand boos, verdrietig of teleurgesteld was, en zonder dat iemand het van je vroeg, probeerde jij het allemaal lichter en vrolijker te maken. Jij was het zonnetje in huis.

Misschien had je ouders die veel van je hielden, maar die zelf emotioneel niet heel erg beschikbaar of aanwezig waren. Of had je een ouder die snel overprikkeld was, of de ene keer heel betrokken en aanwezig en de andere keer erg reactief en weinig invoelend was. Misschien was er ruzie, verdriet of onveiligheid of was er juist stilte, waarin niemand uitsprak wat er speelde, maar waarin jij alles voelde van iedereen om je heen.

En dus leerde je vroeg: de harmonie bewaren is mijn verantwoordelijkheid.

• Als ik aanvoel wat er speelt en me aanpas, blijft het veilig.
• Als ik de ander begrijp, is er contact.
• Als ik de ander help, tegemoet kom en mijn best doe, dan blijft de verbinding bestaan en voel ik me niet meer alleen.

Dit was geen bewuste keuze, het was een instinct. Een overlevingsstrategie van een kind dat wilde dat er liefde bleef.

Zo ontwikkelde je een fijngevoeligheid voor wat anderen nodig hebben, een vermogen om aan te voelen, te vertalen en te verbinden. En dat zijn prachtige kwaliteiten tot het moment dat je ze inzet ten koste van jezelf.

Want dat kind dat ooit de emotionele gaten opvulde, is nu volwassen geworden, maar je zenuwstelsel reageert nog steeds hetzelfde. Je lichaam herkent onrust, afstand of afwijzing, en schiet automatisch in actie: je legt uit, verzacht, bemiddelt, redt.

Niet omdat je dat wílt, maar omdat je systeem heeft geleerd dat verbinding anders verdwijnt. En precies daar ligt de kern van het patroon: je zoekt veiligheid in verbinding, in de ander, in plaats van in jezelf.

De prijs die je betaalt

En daar betaal je een prijs voor. Want wanneer je jarenlang gewend bent om spanning op te vangen en te dragen wat niet van jou is, weet je op een gegeven moment niet meer hoe het voelt om níet te dragen. Je lichaam staat voortdurend aan, alert op subtiele signalen van onrust of afwijzing. In gesprekken voel je het kleinste verschil in toon of blik, en nog voordat iemand het zelf doorheeft, ben jij al bezig de situatie glad te strijken. Je probeert rust te brengen om je heen, terwijl je eigen systeem ondertussen overuren draait. 

Op je werk neem je verantwoordelijkheid voor wat eigenlijk niet van jou is, want je vind het lastig om je grens aan te geven omdat je de ander niet teleur wilt stellen of denkt dat het makkelijker is om het zelf op te lossen dan te wachten tot iemand anders het doet. In vriendschappen ben jij degene die steeds weer ‘ja’ zegt, ook als je eigenlijk allang een ‘nee’ voelt omdat het al lang niet meer wederkerig is. En in relaties blijf je geven, uitleggen, hopen dat de ander het deze keer wél begrijpt. 

Van buitenaf lijkt dat empathie of volwassenheid, maar van binnen voel je een groeiende vermoeidheid, een subtiele frustratie die zich diep in je lichaam vastzet. Je voelt de spanning in je kaken, je schouders, je borst, je buik, je keel. De last van alles wat je al die jaren hebt gedragen om de verbinding te behouden. En ergens weet je: dit is niet meer gezond. De harmonie waar je zo naar verlangt, houd je alleen nog maar in stand door jezelf te verliezen. Want zolang jij blijft dragen wat niet van jou is, hoeft de ander niet te groeien. En zolang jij blijft bouwen aan de brug, blijft niemand leren om zelf te bewegen.

Verbinden is iets anders dan dragen

En dan komt er een moment waarop je een verschil begint te voelen. Niet als inzicht in je hoofd, maar als iets wat in je in je hele systeem voelt. Je merkt het aan kleine dingen: dat je niet meer automatisch meteen reageert, dat je even wacht met er zijn voor een ander, dat je voelt hoe moe je eigenlijk bent van altijd maar degene zijn die de moeite doet. Eerst voelt dat vreemd, bijna schuldig. Je denkt dat je hard wordt of ongevoelig. Maar eigenlijk leer je het onderscheid kennen tussen dragen en verbinden. 

Dragen is een krampachtige beweging. Het komt voort uit angst: angst dat de ander afhaakt, dat het uit elkaar valt, dat er ruzie komt of stilte. Verbinden is iets heel anders. Verbinden is zacht en open, zonder inspanning. Daar is ruimte voor twee mensen, twee energieën, twee waarheden. Je hoeft niets te fixen of te vertalen. Je hoeft alleen aanwezig te blijven bij wat er is. Te ‘zijn’.

Wanneer je leert om dat verschil te voelen, verandert de manier waarop je in contact bent. Je merkt dat je op je werk niet meer automatisch de spanning opvangt. Dat je in gesprekken vaker stil blijft en het ‘laat’ in plaats van te sussen. Dat je in relaties niet meer probeert de ander te overtuigen, maar eerlijk blijft over wat je voelt, ook als de ander daar niet meteen in mee kan. En juist dat is waar echte verbinding begint. Niet in het trekken, maar in het blijven. Niet in het overtuigen, maar in het trouw blijven aan jezelf.

Verbinden vraagt dat je aanwezig blijft bij jezelf, ook als het ongemakkelijk wordt. Dat je durft te voelen dat er afstand is, zonder die direct te willen dichten en overbruggen. Dat je de verantwoordelijkheid voor andermans gevoelens liefdevol teruggeeft. Daar, precies op dat punt waar het even stil wordt, vindt de verschuiving plaats. Dat is de plek waar volwassen verbinding, liefde, samenwerking en vriendschap ontstaan: niet meer gebouwd op overbrugging, maar op gelijkwaardigheid.

De energetische shift

Als je stopt met dragen, gebeurt er iets wat je niet direct kunt vatten. In het begin voelt het alsof er iets ontbreekt. Alsof je iets laat vallen wat je al je hele leven hebt vastgehouden. Je zenuwstelsel zoekt nog naar spanning, naar iets om te herstellen of glad te strijken. Je merkt dat je onrustig wordt als het stil blijft of als iemand niet reageert. Die stilte, die ruimte die ontstaat, voelt eerst onnatuurlijk, leeg zelfs. Alsof er iets niet goed is.

Maar als je daar doorheen ademt, merk je dat er iets anders aan het verschuiven is. De energie die altijd naar buiten stroomde, keert terug naar binnen. De behoefte om te overbruggen verandert in een diepere vorm van aanwezigheid. Je voelt je rustiger, zwaarder in je lijf, meer geaard. Het is alsof je eindelijk landt op je eigen grond. Je komt eindelijk thuis bij jezelf.

Waar je vroeger je voelsprieten buiten jezelf had, om de stemming van anderen te lezen, merk je dat ze nu naar binnen gericht staan. Je voelt jezelf weer. Je adem, je lichaam, je grenzen. Je merkt dat je niet langer reageert op elke prikkel, omdat je niet meer verantwoordelijk bent voor wat de ander voelt.

En wat er dan gebeurt, is bijna magisch. Mensen reageren anders op je. Ze voelen je stevigheid, je helderheid. Sommige trekken wat weg, omdat ze niet meer kunnen leunen. Anderen komen juist dichterbij, omdat ze jouw rust als bedding ervaren. De dynamiek verandert zonder dat je iets hoeft te zeggen of doen. Alleen al doordat jij je energie bij jezelf houdt, gaat het systeem om je heen verschuiven.

Er komt ruimte. En in die ruimte ontstaat waarheid. Je ziet wie er mee kan bewegen, wie niet, en waar de verbinding zuiver is. Je voelt dat je niet langer hoeft te trekken, dat alles wat bij je hoort vanzelf op je pad komt. Niet vanuit moeite, maar vanuit resonantie.

Dat is de nieuwe richting: niet langer bruggen bouwen om verbinding vast te houden, maar stevig genoeg staan om te vertrouwen dat wat écht klopt, vanzelf blijft staan.

De systemische impact

Wanneer jij stopt met dragen, verandert er niet alleen iets in jou, maar ook in het hele systeem om je heen. Elke relatie, elk gezin, elk team is gebouwd op een onzichtbare balans. Iedereen heeft daarin onbewust een rol: degene die zorgt, degene die de rust bewaakt, degene die stabiliseert. En zolang jij die brug bleef dragen, konden anderen leunen. Niet per se vanuit onwil, maar omdat het systeem zich heeft aangepast aan jouw kracht en de rol die jij hebt aangenomen.

Zodra jij je energie terugneemt, verschuift die balans. Je haalt een pijler weg die jarenlang het geheel overeind hield. Dat voelt niet alleen voor jou onwennig, maar ook voor de mensen om je heen. Ze moeten opnieuw hun eigen plek innemen en dat is precies waar de weerstand ontstaat.

Mensen kunnen nerveus, prikkelbaar of zelfs boos worden. Ze begrijpen niet goed waarom jij ‘ineens anders’ bent. Sommigen voelen zich afgewezen, anderen reageren met verwijt of afstand. Ze zeggen dingen als: “Je bent veranderd,” of “Je bent zo afstandelijk geworden.” Wat ze eigenlijk bedoelen, is: ik voel me ongemakkelijk nu jij niet meer draagt wat ik gewend was dat jij voor mij droeg.

Het is belangrijk om te begrijpen dat dit geen persoonlijke afwijzing is, maar een systeemreactie. Jij doorbreekt een oud patroon, en het systeem probeert zichzelf weer in evenwicht te trekken, vaak door jou terug te duwen in je oude rol. En dat kan pijnlijk zijn, vooral als het om mensen gaat die je dierbaar zijn.

Het vraagt moed om dan niet terug te vallen. Om niet weer uit te leggen, te verzachten of te compenseren. Want het moment dat jij toegeeft, voelt het even rustig, maar je hebt daarmee de oude dynamiek weer hersteld. Je neemt dan opnieuw de verantwoordelijkheid over van de ander, en het patroon blijft bestaan.

De ware uitdaging is om te blijven staan. Om de spanning te verdragen die ontstaat wanneer jij niet meer doet wat je altijd deed. Dat is volwassen liefde, volwassen leiderschap, volwassen mens-zijn. Niet hard, niet koud, maar zuiver en bewust.

En na verloop van tijd gebeurt er iets bijzonders. De eerste storm gaat liggen. Mensen die bij je horen, beginnen langzaam te bewegen. Ze merken dat ze zichzelf steviger moeten dragen en groeien daarin. Anderen verdwijnen uit je veld, zonder strijd, omdat de verbinding niet meer klopt. En dat is goed. Je hoeft niemand vast te houden om trouw te blijven aan jezelf.

Want wat je op dat moment doet, reikt verder dan jouw persoonlijke leven. Jij verandert de hele energetische blauwdruk van je omgeving. Je laat zien dat echte verbinding niet afhankelijk is van iemand die alles bij elkaar houdt, maar van mensen die zichzelf durven dragen. En daarmee helen niet alleen jouw relaties, je heelt iets in het collectief.

Stoppen met bruggenbouwen

En dan komt er rust. Niet de stilte van afstand, maar de stilte van aanwezigheid. Je hoeft niemand meer te overtuigen, niet meer te trekken, niet meer te dragen. Je bent thuis bij jezelf, en alles wat klopt, blijft vanzelf dichtbij.

Veel mensen denken dat stoppen met bruggenbouwen betekent dat je de verbinding verbreekt — maar het tegenovergestelde is waar. Je sluit je niet af; je sluit juist aan bij jezelf. En precies daardoor trek je de verbindingen aan die wél bij je passen. De mensen, relaties en situaties die resoneren met wie jij in werkelijkheid bent, bewegen vanzelf jouw richting op.

Dat is de ware betekenis van verbinding: niet elkaar vasthouden uit angst om te verliezen, maar naast elkaar kunnen staan in vrijheid en bewustzijn. Van daaruit ontstaat liefde die niet leunt maar draagt, samenwerkingen die niet trekken maar stromen, en relaties die niet afhankelijk maken maar verdiepen.

Wil je leren hoe je stevig op jezelf blijft staan, zonder je hart te sluiten voor verbinding? Sluit je dan aan bij mijn community met mijn programma Stevig op Jezelf Staan. Daar leer je stap voor stap hoe je je energie terugbrengt naar jezelf en van daaruit aantrekt wat écht klopt;  in werk, liefde en leven.

Echte verbinding begint precies daar waar jij stopt met trekken en eindelijk gewoon durft te blijven zijn wie je bent.

Liefs Fanny