Je weet wat je verlangt. Nu is het tijd om het werkelijkheid te maken

De tijd van blijven hangen in inzichten, het eindeloos verzamelen van kennis, het analyseren en rondjes draaien in je hoofd en het nog maar eens opnieuw beleven van een oud patroon is voorbij. Er hangt een nieuwe energie in lucht. Eén die jou uitnodigt om niet alleen meer te wéten wie je bent, maar het ook te leven en te belichamen. 

In mijn community zie ik het steeds vaker: mensen die al heel veel innerlijk werk hebben gedaan, die zichzelf door en door kennen en weten hoe zij in elkaar steken, maar ergens toch nog wachten. Op toestemming. Op het juiste moment. Op de ander. Of op nog wat meer heling.

Maar er komt een punt waarop je jezelf moet afvragen: ben ik bereid om het nu écht te belichamen? Niet morgen. Niet als ik nog één inzicht heb gehad. Maar nu. Dit artikel is een uitnodiging aan jou. Om te onderzoeken waar jij jezelf nog onnodig klein houdt, waar je jezelf in de wacht zet, en waar je nu kunt kiezen voor de meest pure en ware versie van jezelf. Want dát is waar de echte transformatie begint.

Luister het artikel hier op YouTube of als PodCast op Spotify of Apple Podcasts. 

De valkuil van ‘hapsnap’ hulp zoeken

Misschien herken je het wel: je hebt een keer een sessie gedaan die je diep raakte. Een podcast geluisterd die je aan het denken zette. Of misschien ben je wel een tijd lang in therapie geweest, waardoor je houvast kreeg en de kennis over jezelf hebt vergroot en inzichten hebt gekregen. Maar daarna… ging je weer over tot de orde van de dag.

Dit zie ik vaak gebeuren. Mensen zijn gedreven en doen veel aan persoonlijke ontwikkeling maar gebruiken het vooral als informatie verzamelen, terwijl ze het niet echt leven. Je kunt dan anderen heel goed advies geven maar zelf kom je dat advies ook niet na. Je raakt even een laagje aan, maar gaat er niet diep genoeg doorheen om het echt te transformeren. En dat is geen onwil of luiheid maar een logisch gevolg van hoe je systeem werkt.

Je automatische patronen zijn sterk. Ze zijn niet zomaar ontstaan; ze zijn diepgeworteld in je zenuwstelsel, je overtuigingen en je emotionele geheugen. En je doorbreekt ze niet door af en toe iets te doen. Daarvoor is herhaling, consistentie en een langere periode van commitment nodig.

Als je elke keer weer even aan de boom schudt, maar vervolgens alles laat liggen, verandert er niets fundamenteels. Het blijft dan bij mooie inzichten zonder blijvende integratie. En dat frustreert op den duur enorm! Want je wil toch resultaat zien van al je inspanningen. En als je steeds merkt dat je terugvalt in oud gedrag of oude patronen, dan krijg je steeds een negatieve bevestiging dat je ‘niet goed genoeg bent’ of niet goed genoeg je best hebt gedaan.

Van weten naar zijn en belichamen

Je kunt alles weten over hechting, trauma’s, grenzen en projecties en je kunt zelfs helder zien waar dingen bij de ander vandaan komen, waarom jij getriggerd raakt of wat je eigenlijk nodig hebt. Maar als je in je relatie nog steeds degene bent die zich aanpast, die je woorden inslikt om de sfeer goed te houden, of die zich afstemt op de ander voordat je voelt wat je zelf wilt… dan leef je dat bewustzijn nog niet.

En vaak zie je het niet eens meer bij jezelf, weet je niet meer wat normaal is. Want abnormaal is jouw nieuwe normaal geworden. Je noemt het ‘flexibel zijn’, 'zorgzaam', of ‘begripvol’. Je denkt: ik kan dat wel dragen, ik ben de sterkere van ons twee. Of 'die ander heeft het veel moeilijker'. Maar ondertussen geef je ongemerkt elke keer een stukje van jezelf weg.

• Je hélpt de ander, maar je voelt je daarna leeg.
• Je blijft rustig, maar ergens knaagt het.
• Je denkt: zo erg is het niet, terwijl je lijf gespannen is en je hart moe voelt, van het zo hard je best doen.

En dát is wat er gebeurt als je nog leeft vanuit een oud patroon. Je weet beter maar je durft het nog niet anders te doen. Niet omdat je zwak bent, maar omdat het spannend is. Want écht jezelf zijn betekent risico nemen. Zichtbaar worden. Je waarheid uitspreken, ook als het gevolgen heeft.

Belichaming is dat moment waarop je niet alleen wéét dat je grenzen hebt, maar ze ook stelt.

Waarop je niet alleen doorhebt dat je jezelf verlaat, maar besluit om dat niet meer te doen. Waarop je niet meer wacht tot de ander verandert, maar zélf kiest voor verandering. Het is rauwer. Echter. Maar ook vrijer.

Belichaming betekent dat je je nieuwe waarheid belichaamt in je gedrag, je energie en je keuzes. Niet alleen in een veilige setting of als je je goed voelt, maar juist ook als het spannend is. Als je merkt dat je zenuwstelsel het oude wil herhalen. Als je de neiging hebt om te pleasen, te controleren, je af te sluiten of te vluchten en vermijden.

In mijn eigen proces heb ik dit keer op keer moeten oefenen. Bijvoorbeeld in gesprekken waarin ik vroeger wel zou opletten om mijn ware gevoelens te delen en zou terugdeinzen, spreek ik nu mijn waarheid uit. Ook als dat betekent dat ik iets te verliezen heb. En ook als de ander mij daarom 'raar' zou kunnen vinden of kan afwijzen. En ja, dat is spannend. Maar het brengt me steeds dichter bij de vrouw die ik werkelijk ben. En het maakt me vrij omdat ik echt lééf wie ik ben, zonder mezelf te hoeven verstoppen. Belichaming is zichtbaar worden, je ruimte innemen, en keuzes maken die resoneren met jouw diepste waarheid, zelfs als er niemand kijkt.

Kleine stappen, grote verschuiving

Veel mensen willen het in één keer goed doen. In één keer hun patroon doorbreken. In één ruimte innemen voor jezelf, grenzen stellen, kiezen voor zichzelf. En dat is logisch want je verlangt naar verandering, en het liefst zo snel mogelijk.

Maar precies dat verlangen kan je ook in de weg gaan zitten. Want waar je hoofd grote stappen wil, raakt je systeem juist overweldigd. De angst om te falen, te verliezen of te worden afgewezen steekt meteen de kop op. En dus doe je uiteindelijk niets. De berg wordt te steil om tegenop te lopen. Of je probeert het even, maar haakt af als het niet meteen lukt.

Wat je vaak niet ziet, is dat het juist de kleinste dagelijkse keuzes zijn die het verschil maken. Dat het begint met één moment van pauzeren voordat je automatisch 'ja' zegt. Eén keer je behoefte uitspreken, al is het maar fluisterend. Eén keer jezelf een andere betekenis geven dan het oude verhaal. Dat noem ik mini mijlpalen.

En dan denk je in het begin misschien: er verandert niks. Maar als je na een paar weken terugkijkt, zie je ineens hoe je minder getriggerd raakt. Hoe je meer rust voelt in je lijf. Hoe je relatie anders aanvoelt. Hoe jij zelf anders bent.

Verandering is traag in het begin, maar diepgaand. Denk aan een waterrad, dat het water een bepaalde richting op laat stromen. Als je dat rad en het water de andere kant op wilt laten stromen, dan gaat dat eerst heel zwaar en moeizaam. Maar als je doorzet, ontstaat er steeds meer momentum, totdat het vanzelf blijft stromen de andere kant op.

Als je consistent blijft in de kleine stapjes die je zet, bouwen ze zich samen op tot een nieuwe manier van leven. Niet omdat je jezelf forceert, maar omdat je je systeem langzaam maar zeker laat voelen: dit is veilig, dit mag nu. Dit is mijn nieuwe ‘ik’.

Dat is precies de methode zoals ik werk. Niet door je over een rand te duwen, maar door je dagelijks te begeleiden in het maken van andere keuzes vanuit jezelf. Zodat jouw nieuwe staat van zijn niet iets wordt wat je moet onthouden maar iets dat vanzelfsprekend voelt.

Wanneer 'zorgzaam zijn' eigenlijk betekent dat je jezelf verliest

Veel mensen die zichzelf wegcijferen, hebben dat zelf helemaal niet door. Ze noemen het 'rekening houden met anderen', 'gezellig houden', of 'gewoon hoe ik ben'. Maar intussen raakt hun eigen energie steeds verder op de achtergrond.

Je denkt dat je flexibel bent, maar in werkelijkheid ben je aan het overcompenseren. Je noemt het zorgzaam, maar eigenlijk loop je jezelf voorbij. Je zegt dat je makkelijk bent, maar je weet niet meer wat jíj eigenlijk wilt. Zulke patronen zijn vaak zo gewoon geworden, dat ze niet meer opvallen. Herken je jezelf in een van deze?

• Je wacht met koken tot je partner honger heeft, ook al heb jij al trek.
• Je zegt ‘maakt mij niet uit’ als er iets gepland moet worden, terwijl je wél voorkeuren hebt.
• Je neemt collega’s werk over omdat je weet dat zij het zwaar hebben, ook als jij zelf overloopt.
• Je zegt 'ja' op een uitnodiging terwijl je eigenlijk behoefte hebt aan rust, omdat je bang bent dat de ander het anders vervelend vindt.
• Je stuurt een appje om te checken hoe het met iemand gaat — niet vanuit verbinding, maar vanuit angst dat je anders ‘verder van elkaar raakt’.
• Je past je toon aan in een gesprek, zodat de ander zich niet ongemakkelijk voelt.
• Je houdt je mening voor je om de vrede te bewaren.

En het gekke is: je noemt jezelf waarschijnlijk juist ‘sterk’ omdat je zoveel kunt dragen. Maar intussen ben je jezelf allang kwijt.

Het begint met een eerlijke blik naar binnen

Dat is wat er gebeurt als je jezelf verlaat zonder dat je het doorhebt. Het begint met kleine aanpassingen, kleine inschikkingen. Tot je op een dag beseft: ik weet eigenlijk niet meer wie ik zelf ben, wat ik nodig heb, of wat ík wil voelen of zeggen.

En precies daar begint je terugkeer naar jezelf. Niet door te vechten. Maar door je bewust te worden. Door te gaan voelen: waar geef ik mezelf eigenlijk steeds een beetje weg? En dan te oefenen: één kleine keuze per dag, die wél klopt voor jou. En dáár begint het: bij het bewust worden. Niet vanuit oordeel of schaamte, maar vanuit eerlijkheid. Durven zien waar je jezelf verlaat, niet omdat je zwak bent, maar omdat je het simpelweg niet anders geleerd hebt.

Zodra je die automatische patronen begint te herkennen, het pleasen, aanpassen, inslikken, afstemmen op de ander,  ontstaat er ruimte om iets anders te kiezen. Dat hoeft niet groots en niet perfect, maar mag wel oprecht zijn. Elke keer dat jij kiest voor een reactie die wél klopt met wie jij werkelijk bent, keer je een beetje meer terug naar jezelf. Elke keer dat je pauzeert voordat je op de automatische piloot 'ja' zegt, geef je jezelf een kans om aanwezig te zijn. En hoe vaker je dat doet, hoe helderder het wordt: dít ben ik. Dít is wat ik voel. Dít is wat ik wil.

Je hoeft het niet meteen te weten. Je hoeft niet alles in één keer te veranderen. Maar het begint met die ene vraag: klopt dit nog met wie ik ben? En dan luisteren. Voelen. Kiezen. Elke dag een beetje meer. Want dat is belichaming: stap voor stap leven wie jij werkelijk bent.

Het hoeft niet perfect, maar het mag wél echt zijn

Wachten tot je alles weet, tot het niet meer spannend voelt of tot de ander verandert, houdt je weg van jezelf. Je schuift je leven voor je uit terwijl de roep van binnen steeds zachter fluistert: ben je er wel klaar voor om echt jezelf te zijn? Je hoeft het niet te kunnen. En je hoeft het ook niet zeker te weten.

Wat je wél mag doen, is jezelf toestaan om mens te zijn. Om te leren. Om te vallen en op te staan. Om te voelen dat het kwetsbaar is en het vervolgens toch te doen. Zelfcompassie is onmisbaar op dit pad. Niet als ‘softe’ luxe, maar als basis. Want alleen als je jezelf niet afwijst wanneer je het spannend vindt, kun je blijven openen.

Alleen als je jezelf niet veroordeelt wanneer je nog niet weet hoe, kun je blijven groeien. Echte kracht zit niet in het perfect doen. Echte kracht zit in het durven jezelf te laten zien mèt je twijfels, mèt je emoties en met je menselijkheid.

Juist als je toegeeft dat je het niet weet, stel je jezelf open om het te leren. Juist als je toegeeft dat je bang bent, zet je je eerste echte stap.

• Dat is volwassen worden: jezelf dragen, ook als het schuurt of even moeilijk is.
• Dat is stevigheid: jezelf blijven, ook als het spannend is.
• Dat is kracht: niet je pantser, maar je eerlijkheid.

Het hoeft niet groots. Het hoeft niet spectaculair. Maar het mag wél echt zijn. Zacht, eerlijk, rauw en van jou.

Voorbeeld uit de community

Ik denk aan een vrouw uit mijn community die altijd zei: “Ik weet precies waar het vandaan komt en ken nu echt mijn grenzen.” Maar toen we keken naar haar dagelijkse keuzes, zagen we dat ze nog steeds haar grenzen niet aangaf. Nog steeds haar agenda volstopte. Nog steeds altijd klaarstond voor anderen, terwijl ze zelf geen energie over had. Nog steeds hoopte dat de ander haar zou zien, in plaats van zichzelf te zien.

Toen ze haar inzichten ging vertalen naar dagelijks gedrag, zoals eens bewust ‘nee’ zeggen, zonder daarvoor uitleg te hoeven geven, ruimte in te plannen voor haarzelf en haar gevoelens en behoeften uit te spreken in haar relaties, veranderde er iets fundamenteels in slechts een paar weken tijd. Niet alleen in haar leven, maar ook in haar energie. Ze werd meer zichtbaar en krachtiger. Ze werd voelbaar. En anderen gingen haar ook op die manier benaderen. Waar zij zichzelf eerst klein hield, zichzelf inhield en zichzelf niet uitdrukte uit angst om afgewezen te worden, ontdekte zij juist dat mensen haar veel meer respecteerden, serieus namen en dat zij betere, diepere banden ontwikkelde met de mensen om haar heen.

Belichaming is dus niet iets abstracts. Het is zichtbaar in hoe je leeft. In hoe je spreekt. In wat je accepteert en wat niet meer.

Ruimte maken in je zenuwstelsel om te durven veranderen

Elke keer dat je kiest voor een nieuwe reactie; bijvoorbeeld blijven in verbinding terwijl je normaal zou wegtrekken, ervaart je zenuwstelsel iets nieuws. En dat is spannend. Want je lichaam kent vooral de veiligheid van het oude gedrag, hoe pijnlijk het effect daarvan ook was.

Daarom voelt groei vaak oncomfortabel: je stapt letterlijk buiten je bekende neurologische paden. En dat vraagt tijd, herhaling en veiligheid om dit te durven oefenen. Als je dit alleen doet, val je sneller terug omdat je dan snel terugdeinst van het discomfort wat je tegenkomt als je je patroon wilt doorbreken. Maar als je je daarin laat begeleiden en jezelf toestaat om in kleine stappen te bouwen aan dat nieuwe pad, ga je merken dat je systeem het nieuwe pad steeds meer gaat vertrouwen met als gevolg dat jij steeds meer op jezelf gaat vertrouwen.

In mijn programma werken we precies hiermee: veiligheid opbouwen in je systeem, zodat je niet vanuit wilskracht iets probeert te forceren, maar echt vanuit je zenuwstelsel iets nieuws kunt dragen.

Wat houdt je tegen om het te leven?

Misschien voel je het nu al: dat je er klaar voor bent. Dat het tijd is. Dat alles in jou roept om een leven dat echt bij je past. En toch… iets houdt je tegen. Iets remt je af, alsof je met één voet op het gaspedaal staat en met de andere op de rem.

Vaak zijn het niet je tekortkomingen die je tegenhouden, maar juist je angsten.

• De angst dat je iets of iemand verliest als je echt gaat staan voor wie je bent.
• De angst om ‘te veel’ te zijn voor je omgeving, te intens, te aanwezig, te vrij.
• De angst dat als je zichtbaar wordt in je volle kracht, je niet meer terug kunt, dat je dan verantwoordelijkheid moet nemen voor die grootsheid.

Maar weet: deze angsten zijn geen waarheid. Ze zijn echo’s van vroeger. Oude beschermingsmechanismen die ooit nodig waren om je veilig te houden in een wereld waar je nog niet stevig genoeg stond. Overlevingsstrategieën die je hielpen je aan te passen, je klein te maken, lief gevonden te worden of conflict te vermijden.

Je mag ze bedanken. Voor hoe ze jou ooit hebben beschermd. Voor hoe ze jou veiligheid hebben geboden op momenten dat je die nodig had.

Maar vandaag kies je anders.

Vandaag kies je voor een nieuwe reactie. Omdat je nu weet dat je meer bent dan dat verleden. Omdat je voelt dat er iets anders mogelijk is. En omdat je verlangt naar een ander, beter, vrijer, liefdevoller resultaat. Je hoeft die oude angsten niet te bevechten of te overwinnen. Je hoeft ze alleen niet meer te laten bepalen hoe jij leeft, liefhebt en keuzes maakt.

Zij hoeven niet meer te leiden. Jij mag leiden. Vanuit liefde. Vanuit je volwassen zelf. Vanuit jouw waarheid, jouw hart, jouw licht.

Ben jij klaar om écht te kiezen voor jezelf?

Als je voelt dat het tijd is om niet langer rond te draaien in dezelfde gedachten en oude patronen... als je merkt dat je wel weet wat je anders wilt, maar niet hoe... dan is dit het moment om een stap te zetten die wél het verschil maakt.

In een persoonlijk intakegesprek kijken we samen naar waar jij nu staat en vooral: waar je naartoe wilt. Niet om alles te analyseren of te fixen, maar om te voelen wat het leven jou op dit moment laat zien. Welke patronen aandacht vragen. Wat je mag loslaten. En waar jouw kracht en mogelijkheden liggen om een nieuwe beweging te maken.

Vanuit rust. En vanuit bewustzijn. Zodat je niet alleen wéét wat je anders wilt, maar het ook daadwerkelijk kunt gaan leven.

Wil je die eerste stap zetten? Plan dan een intakegesprek in. Dan onderzoeken we samen of Stevig op Jezelf Staan past bij wat jij nu nodig hebt om je nieuwe werkelijkheid te belichamen; krachtig, liefdevol en volledig jezelf.

Bedankt voor het lezen.

Liefs Fanny