Onrust, triggers en oneindig werken aan jezelf? Dit is waarom er niets verandert.

Heb je weleens het gevoel dat je nooit eens écht rust kunt ervarenin je leven? Zodra het ene eindelijk is opgelost, staat het volgende al voor de deur. Alsof het universum een eindeloze rij gebeurtenissen, gevoelens of situaties op je pad blijft gooien waar je iets mee móét, en jij denkt: Waarom kan het bij mij nou nooit eens gewoon rustig zijn? Waarom is er altijd wel iets?

Ik ken dat gevoel al te goed. Twintig, dertig jaar lang had ik het idee dat ik leefde in een permanente staat van paraatheid. Altijd spanning. Altijd onrust. Altijd het gevoel dat er iets ontbrak, dat er iets fout ging, dat ik nooit echt kon landen. En ondertussen keek ik naar mensen die zeiden: “Het gaat z’n gangetje.” Ik was jaloers. Waarom ging het bij mij nooit z’n gangetje? Waarom voelde ik nooit die langverwachte innerlijke vrede? Waarom moest ik altijd door iets heen worstelen, terwijl anderen leken te drijven op kalm water?

Luister het artikel hier op YouTube of als PodCast op Spotify of Apple Podcasts. 

Het heeft lang geduurd voordat ik begreep wat er echt speelde.

Het was geen oppervlakkige of bewuste keuze om maar te blijven groeien. Ik kon niet anders; het was pure noodzaak. Ik moest van zó ver komen en ik leefde zó ver onder mijn werkelijke potentieel, onder wie ik bedoeld was te zijn, dat het leven mij – vaak zacht, maar ook vaak hardhandig – door elke laag heen duwde die ik zelf probeerde te vermijden.

Hoewel het op dat moment zo voelde, was die voortdurende onrust achteraf geen straf. Het was een missie. Een trekkracht terug naar mezelf. Een uitnodiging om alles te doorvoelen, te helen en te transformeren, zodat ik eindelijk kon groeien in de vrouw die ik diep van binnen altijd al was.

En toen ontdekte ik iets essentieels: het lag niet aan mij als persoon, en het lag ook niet aan de omstandigheden waar ik geen invloed op had. De innerlijke rust waar ik zo naar verlangde, was nooit buiten mij te vinden – hoe hard ik ook zocht. Het had alles te maken met hoe ik keek, mijn perspectief, hoe ik reageerde en hoe mijn systeem de wereld om mij heen interpreteerde. En daar begint het: bij je zenuwstelsel.

Jouw zenuwstelsel als antenne

Gaandeweg ben ik steeds dieper gaan begrijpen dat je als mens, die in de kern uit pure energie bestaat, feitelijk een grote antenne bent. De hele dag door zendt je zenuwstelsel signalen uit van hoe jij je voelt, wat je gelooft en in welke staat van zijn je bent. En precies die signalen trekken situaties, mensen en dynamieken aan die daarop aansluiten. Niet omdat je dat bewust wilt, maar omdat je lichaam op energetisch én biologisch niveau communiceert met je omgeving.

Ben je innerlijk gespannen, onzeker, alert of op je hoede? Dan zal je zenuwstelsel onbewust situaties en mensen aantrekken waarbij je spanning, onzekerheid en alertheid bevestigd worden. Je reageert sneller getriggerd, je leest neutrale gezichtsuitdrukkingen als afwijzing, je gesprekken krijgen een scherp randje, je voelt je afgewezen – simpelweg omdat je systeem zendt: “Ik verwacht gevaar, dus laat me zien dat het waar is.”

Voel je in plaats daarvan rust, veiligheid, vertrouwen en stevigheid in jezelf? Dan verandert alles. Je lichaam zendt: “Ik ben veilig. Ik weet wie ik ben en wat ik wil. Ik ben aanwezig.” En ineens gebeuren er dingen zoals:

• je voelt je minder aangevallen of afgewezen
• gesprekken verlopen soepeler
• je trekt mensen aan die met rust en helderheid met je omgaan
• je maakt andere keuzes
• situaties die eerst stress gaven, lossen zich bijna zonder moeite op

Het is geen magie. Het is jouw zenuwstelsel dat communiceert met het leven en het leven dat terug communiceert met jou.

Hoe je brein je buitenwereld vervormt (confirmation bias in actie)

Wat er direct ná die energetische uitzending gebeurt, is dat je brein op zoek gaat naar bewijs dat past bij wat jouw zenuwstelsel op dat moment gelooft. Dit is de 'confirmation bias': de neiging van je brein om vooral die informatie op te merken die jouw innerlijke staat bevestigt.

En dat gaat veel verder dan “selectief kijken”. Je zenuwstelsel bepaalt de frequentie van waaruit je kijkt en je brein vult de rest in.

• Sta je intern op spanning? Dan valt jouw aandacht vanzelf op alles wat die spanning bevestigt:
• de lichte frons op iemands gezicht voelt als afkeuring
• iemand die kort reageert voelt als afstand
• een stilte voelt als afwijzing
• een foutje in je werk voelt als bewijs dat je faalt
• een onverwachte situatie voelt als gevaar

Niet omdat dat de objectieve waarheid is, maar omdat je brein jouw huidige staat van zijn probeert te matchen met de buitenwereld. Het zoekt naar datgene wat resoneert met jouw interne frequentie. En het werkt ook andersom. Wanneer je zenuwstelsel in rust staat, gaat je brein juist alles opmerken dat die rust bevestigt:

• een stilte voelt als ruimte
• een korte reactie voelt neutraal
• een uitdaging voelt als iets dat je aankan
• een non-verbale blik voelt niet persoonlijk
• een tegenslag wordt een verschuiving, geen dreiging

De wereld verandert niet. Je waarneming verandert. En daardoor verandert wat je ziet, wat je voelt, en vooral: wat je gelooft. Dit is waarom je realiteit steeds weer aansluit bij wie jij vanbinnen bent. Je brein en zenuwstelsel werken samen om jouw interne energie terug te weerspiegelen in je externe ervaring.

Je ziet alleen wat matcht met jouw frequentie

Wat hierbij belangrijk is om te begrijpen, is dat je simpelweg niet kúnt zien wat niet matcht met jouw huidige frequentie. Je brein filtert alles wat buiten jouw innerlijke werkelijkheid valt.

Dat merk je bijvoorbeeld wanneer je veel bent gegroeid en ineens geen aansluiting meer vindt bij mensen met wie je dat eerst wél had. Hoe helder je het ook probeert uit te leggen, hoe zuiver je woorden ook zijn – de ander kan het simpelweg écht niet zien. Niet omdat jij het verkeerd uitlegt, maar omdat jullie niet op dezelfde energetische golflengte zitten. Jullie kijken niet vanaf dezelfde verdieping.

Het mooiste voorbeeld vind ik dat van de inheemse stammen in Amerika, toen de schepen van Columbus aan de horizon verschenen. Het verhaal gaat dat zij de schepen letterlijk niet konden zien. Niet omdat ze blind waren, maar omdat hun brein geen referentie had voor wat een schip was. Ze hadden het nog nooit eerder gezien, konden het fenomeen niet plaatsen, en zagen daarom enkel de rimpeling van het water… totdat het stamhoofd hen hielp om het te waarnemen. Toen hun bewustzijn zich eraan kon aanpassen, konden hun ogen het eindelijk registreren.

Dit laat iets essentieels zien over het leven: je kunt verlangen naar iets, hopen op iets, bidden voor iets, maar als je het intern energetisch nog niet kunt dragen – als je zenuwstelsel nog niet resoneert met die nieuwe werkelijkheid – dan kun je het simpelweg niet zien, laat staan aantrekken.

Je blijft dan wachten, verlangen, hopen… maar je realiteit verandert niet, simpelweg omdat jij vanbinnen nog dezelfde frequentie uitzendt als voorheen. Daarom gaat het niet om willen of hopen.

Het gaat om belichaming.

Je leven verandert wanneer jij de energie leeft van de uitkomst die je verlangt, niet wanneer je hoopt dat die uitkomst jou komt redden of ophalen. Pas wanneer jij vanbinnen uitzendt wat je wilt ontvangen, wanneer je daadwerkelijk op de energetische frequentie komt van datgene wat je verlangt én stevig genoeg staat om die nieuwe energie te dragen, dán komt de buitenwereld in beweging om precies dát te bevestigen. Niet eerder, en niet later. Je zenuwstelsel beschermt je tegen wat je nog niet kent

Maar dan komt de vraag: Hoe kun je dan de energie belichamen van iets wat je nog nooit hebt meegemaakt?

• Hoe belichaam je liefde als je in je jeugd vooral onveiligheid of afwijzing hebt gekend?
• Hoe belichaam je rust als je lichaam al jaren gewend is aan overleven?
• Hoe belichaam je een gezonde, gelijkwaardige relatie als je altijd hebt moeten overleven in je relaties?
• Hoe belichaam je financiële overvloed als je zenuwstelsel vooral schaarste en tekort kent?

Dit is precies waar de meeste mensen vastlopen. Niet omdat ze iets verkeerd doen, maar omdat het onbekende je automatisch tegenhoudt. Je zenuwstelsel wil je vasthouden in het vertrouwde, zelfs als dat vertrouwde pijn doet of schadelijk voor je is. Dat wat je kent voelt “veilig” omdat het voorspelbaar is. Het onbekende voelt daarom automatisch als risico, simpelweg omdat je systeem niet weet hoe het ermee om moet gaan. Daarom voelt groei in eerste instantie vaak ongemakkelijk. Niet omdat je verkeerd gaat, maar omdat je iets gaat dragen wat groter is dan je oude zelf.

Belichaming begint altijd klein

Belichaming betekent niet dat je iets moet kunnen voelen wat je nog nooit hebt gevoeld. Het betekent dat je micro-momenten creëert waarin jouw zenuwstelsel voorzichtig kennis kan maken met een nieuwe, veiligere staat van zijn. Je hoeft het niet al te kunnen, je begint met het oefenen ervan. Dat is eigenlijk veel makkelijker uit dan de meeste mensen denken. Het zijn kleine, haalbare dingen zoals:

• één bewuste ademhaling waarin je je schouders ontspant, ook al voel je nog geen volledige rust
• één liefdevolle gedachte over jezelf kiezen, ook als je die nog niet volledig gelooft
• één seconde toelaten dat iets misschien veiliger is dan je gewend bent, zonder dat je hele lichaam meteen mee hoeft te doen
• één mini-keuze maken die net iets meer klopt voor jouw toekomst, ook als het nog spannend voelt
• één moment waarin je merkt dat je bijna in een oud patroon schiet en je pauzeert, al is het maar een paar seconden
• één beweging richting het onbekende, niet omdat je zeker bent, maar omdat je jezelf toestaat om het te leren

Dit zijn geen gevoelens die vanzelf komen. Dit zijn momenten die je zelf bewust en actief creëert, waardoor je zenuwstelsel langzaam leert dat er meer mogelijkheden zijn dan alleen overleven. En dat die vaak niet eens gevaarlijk of moeilijk blijken te zijn! Het gaat niet om het volledig voelen van veiligheid, liefde of vertrouwen.Het gaat om het openen van een klein kiertje waar die nieuwe energie voorzichtig doorheen kan komen. Dat is waar belichaming begint, bij hele kleine, bewuste, en voor jouw persoonlijke tempo veilige bewegingen die jouw systeem leren:

“Dit is nieuw… maar misschien is dit wel oké.”

In mijn programma noem ik dit mini-mijlpalen. Het hoeft niet groot te zijn; sterker nog, het mág niet te groot worden, want dan blokkeert het je juist. Het gaat erom dat je heel bewust je denk- en gedragspatronen gaat waarnemen en subtiel gaat tweaken: Hoe zou de versie van mij die ik wil worden reageren? En dat dan gaan proberen en oefenen.

Verwacht geen perfectie van jezelf, maar dat je al doende gaat leren, spelen en experimenteren. Zo wordt groei soms zelfs leuk. Het wordt een spel. En je ziet hoe je doorschuift naar het volgende level, tot het nieuwe als vanzelf begint te gaan.

Waarom veiligheid de basis is van elke vorm van groei

Je manier van kijken kun je dus niet simpelweg met bijvoorbeeld affirmaties of snelle tips veranderen of forceren. Je kunt je perspectief pas veranderen wanneer je zenuwstelsel zich veilig genoeg voelt om open te gaan en te groeien. Vanuit veiligheid ontspant je lichaam, kan je bewustzijn zich openen en kun je eindelijk de informatie, signalen en mogelijkheden waarnemen die je eerder niet kon zien.

Veiligheid is geen luxe; het is de basis die nodig is om goed te kunnen afstemmen op jezelf. Pas wanneer je kunt zakken en ontspannen in jezelf, kun je jezelf pas echt weer voelen: je verlangens, je behoeften, je grenzen, je intuïtie, jouw waarheid. Dat is jouw innerlijke kompas waarmee je je leven daadwerkelijk kunt aansturen. Niet vanuit angst of de verwachtingen van anderen, niet vanuit oude patronen, maar puur vanuit jezelf.

En je hoeft daarvoor echt niet ineens je hele leven om te gooien. Je hoeft alleen maar te beginnen met kleine, veilige momenten waarin jij voelt: “Hier hoef ik even niet te scannen. Hier mag ik gewoon zijn.” Dat kan zijn:

• een half uur per dag alleen maar aandacht aan jezelf te besteden
• een wandeling in de natuur, gewoon met jezelf
• je telefoon een tijdje bewust op stil en wegleggen
• een kwartiertje schrijven in je journal
• muziek luisteren die je raakt
• drie minuten bewuste ademhaling met je hand op je hart
• één gesprek met iemand bij wie je je écht veilig voelt

Het zijn de momenten waarin je lichaam leert: “Ik mag zakken. Ik mag voelen. Ik ben veilig om mezelf toe te laten.” Hoe meer van dit soort kleine momenten van externe en interne veiligheid je integreert in je leven, hoe makkelijker het wordt om je energie te verschuiven en andere keuzes te maken die passen bij wie jij nu wilt zijn.

Microverschuivingen leiden vanzelf naar kwantumsprongen

Wanneer je dit proces blijft herhalen en finetunen; veiligheid voelen, jezelf afstemmen, belichamen en telkens kleine keuzes maken die kloppen met jouw nieuwe frequentie, begint er iets op te bouwen binnen je systeem. Je zenuwstelsel wordt steviger, je brein maakt nieuwe verbindingen, je energie wordt stabieler en oude patronen verliezen hun grip. Je authenticiteit wordt steeds meer je natuurlijke staat van zijn, in plaats van iets wat je nastreeft.

En op dat moment gebeurt er iets. Waar je eerst voortdurend bezig was met kleine innerlijke verschuivingen dichter naar jezelf, wordt het uiteindelijk jouw structurele staat van zijn. En dán wordt een kwantumsprong en grote doorbraak mogelijk.

Een kwantumsprong ontstaat niet door wilskracht, maar door innerlijke veiligheid. Wat ik zelf heb gemerkt is dat wanneer je langere tijd bewust bezig bent met belichaming, regulatie, interne veiligheid en het verschuiven van je energie, er momenten ontstaan waarop groei niet meer stapje voor stapje gaat, maar ineens exponentieel is. Alsof het universum ineens een deur opengooit die jarenlang dicht bleef.

Maar die deur opent zich niet “vanzelf”. Hij opent zich als jíj van binnen veranderd. Een kwantumsprong ontstaat precies op het punt waarop:

• je zenuwstelsel genoeg veiligheid heeft opgebouwd om een hogere frequentie te dragen
• je oude identiteit niet meer resoneert met wie je nu bent
• je brein nieuwe neurale paden heeft gecreëerd
• je energie een helderheid en stabiliteit heeft bereikt die je nog niet eerder voelde
• en jouw perceptie matcht met de realiteit die je wilt leven

Op dat moment voelt het letterlijk onmogelijk om terug te vallen in wie je was. De oude energie past niet meer. Je bent het ontgroeid. Je systeem is toe aan meer en kan dat ook daadwerkelijk dragen. Ik hoor dit vaak terug bij mensen in mijn community die zeggen: "Ik ben er klaar mee!, Ik kan niet meer terug naar zoals het was."

Mijn eigen kwantumsprong

Ik dacht zelf jarenlang dat ik iets fout deed. Dat ik niet kon ontvangen. Dat ik nog teveel vast zat om echt te ontspanning, te weinig “vrouwelijke energie” had, nog beter mijn best moest doen en tegelijkertijd zachter moest worden. Ik probeerde alles, maar niets werkte echt, en dat frustreerde me enorm.

Achteraf begrijp ik waarom: het lag echt niet aan mijn doorzettingsvermogen, mijn intenties of mijn inzichten, maar aan mijn zenuwstelsel. Ik leefde jarenlang in een staat van chronische stress en alertheid. En wanneer je zenuwstelsel vol in de overleefstand staat, kun je simpelweg niet anders kijken, niet anders voelen en niet anders reageren, hoe bewust je ook bent.

Wat ik tot dan toe miste, was een stevige basis om echt op te kunnen leunen. Innerlijke rust ontstaat niet vanuit het niets. Een zenuwstelsel kan niet ontspannen in lucht, het heeft houvast nodig, consistentie, voorspelbaarheid, structuur. Iets in je leven waarbij je voelt: “Dit is veilig. Hier kun je landen.”

Toen ik mezelf zo’n basis gaf, meer structuur, meer ritme, meer helderheid en stabiliteit in mijn dagelijkse leven, gebeurde er iets wat me jarenlang niet was gelukt: mijn lichaam ontspande vanzelf. Mijn systeem hoefde niet meer continu alert te zijn, omdat er voor het eerst iets was om op terug te vallen. Natuurlijk was niet alles ineens perfect, maar voor het eerst had mijn leven een basis waarop mijn lichaam eindelijk kon vertrouwen en dát veranderde alles.

En toen stroomde alles ineens makkelijk en moeiteloos

Wat me daarvoor al die tijd niet lukte. Ik kwam in flow, mijn creativiteit stroomde moeiteloos, mijn energie werd lichter en opener, ik werd consistenter, helderder, zachter en steviger tegelijk. Ik kon ontvangen zonder dicht te klappen, creëren zonder druk, grenzen voelen zonder te verharden en echt vertrouwen en bouwen op mezelf. Mijn omstandigheden waren niet veranderd, maar omdat ik van binnen veranderde weerspiegelde zich dat vrijwel direct in mijn realiteit: overvloed, groei, helderheid, en een aantrekkingskracht die voelbaar was in alles wat ik deed.

• De OntpopCast explodeerde in populariteit.
• Mijn stem bereikte mensen op een manier die diep resoneerde.
• Ik kreeg bijna dagelijks berichten van mensen die door mijn woorden shifts maakten.
• Mijn ideale klanten vonden míj, zonder moeite, zonder strategie maar puur door resonantie.

Dit was dus zeker geen toeval en geen gelukstreffer maar het gevolg van innerlijke veiligheid, belichaming en een zenuwstelsel dat eindelijk genoeg basis en draagkracht voelde om expansie toe te laten.

Wanneer je systeem er klaar voor is, gaat het snel

Kwantumsprongen gebeuren dus niet omdat je er hard genoeg voor werkt of er genoeg naar verlangt. Ze ontstaan omdat jij van binnen voldoende ruimte, veiligheid en stabiliteit hebt opgebouwd om die nieuwe werkelijkheid te kunnen dragen. En wanneer dat kantelpunt bereikt is, gaat het ineens heel snel:

• kansen komen op je pad die eerder nooit zichtbaar waren
• patronen waar je jaren in vastzat lossen binnen weken of dagen op
• je trekt mensen aan die matchen met jouw nieuwe energie
• je maakt keuzes waar je vroeger niet eens over durfde na te denken

Het voelt alsof je in een totaal andere versie van jezelf bent gestapt, een versie die al die tijd al in je zat, maar waar je systeem pas nú klaar voor was. Dat ís een kwantumsprong: een verschuiving naar een nieuwe tijdlijn, niet door forceren, maar door belichaming, veiligheid en interne waarheid.

Je hoeft niet harder je best te doen, je mag leren jezelf te dragen

Misschien herken je jezelf in veel van wat je hier leest en voel je: dit is precies wat ik doe; ik leef vanuit onrust, vanuit overleven, vanuit een oude energie en patronen, terwijl ik diep vanbinnen weet dat er zó veel meer in mij zit. Als dat zo is, wil ik dat je één tip geven: ga niet nóg harder werken aan jezelf maar ga leren om jezelf veiliger te laten zijn bij jezelf.

Je leven verandert niet doordat je meer manifesteert, visualiseert of de uitkomst probeert te controleren. Je leven verandert omdat jouw zenuwstelsel, jouw energie en jouw manier van kijken veranderen. Van onrust naar belichaming. Van overleven naar aanwezigheid. Van kleine micro verschuivingen naar echte kwantumsprongen.

Samen verder groeien

Als je voelt dat je hier niet alleen in wilt blijven worstelen, maar begeleiding en richting nodig hebt in dit proces, in het veilig worden in jezelf, het herkennen van je patronen, het tweaken van je keuzes en het stap voor stap belichamen van wie je werkelijk bent, dan ben je welkom in de Ontpop Community. Met mijn programma Stevig op Jezelf Staan samen met de community werk je aan jouw zenuwstelsel, jouw frequentie, jouw patronen, jouw innerlijke veiligheid. Je krijgt consistentie, houvast, structuur, liefdevolle spiegels en een veilige ruimte om:

• je eigen gebruiksaanwijzing te ontdekken
• mini-mijlpalen te zetten
• oude loops te doorbreken
• je energie te verschuiven
• en het leven te gaan belichamen dat je diep vanbinnen allang voelt dat voor jou de bedoeling is.

Je hoeft dit niet alleen te doen. Je mag leren hoe je jezelf draagt en een veilige ruimte maakt voor meer, zodat het universum eindelijk met je mee kan bewegen en de positieve ervaringen in overvloed naar je toe kunnen stromen.

Liefs Fanny