Waarom je steeds voelt dat je iets mist (en het niet aan de ander ligt)

Ook al voelt het soms wel zo: niet iedereen is bezig met jou, of jij het 'goed doet', hoe je doet en hoe jij je gedraagt. Voor mij was het echt een eyeopener toen ik me dat een jaar of twintig geleden realiseerde bij mijn eerste burn-out. Omdat ik zo gewend was geraakt om me af te stemmen op de gevoelens, signalen en stemmingen van anderen, en zo geënt was op het bewaren van harmonie, zette ik de gevoelens en het welzijn van anderen altijd voor dat van mezelf en dacht ik onbewust dat het mijn taak was om iedereen gelukkig te houden.

Als iemand zich terugtrok, dacht ik angstvallig: wat heb ik verkeerd gedaan? En ik wilde dan zo snel mogelijk zorgen dat diegene zich weer goed zou voelen tegenover mij omdat ik oprecht dacht dat ik iets had veroorzaakt en fout zat. Ik dacht serieus dat iedereen mij voortdurend in de gaten had en gefocust was op mij en of ik het wel goed deed. Alsof er overal getuigen waren.

Steeds bevestiging zoeken bij anderen

Zonder dat ik het doorhad, was ik voortdurend bezig om mensen te overtuigen van mijn ‘goedheid’. Ik zocht continu bevestiging dat ze me leuk en lief vonden, dat ik oké was voor geruststelling. En dat kostte zóveel energie. Toen ik me realiseerde dat het idee dat iedereen gefocust was op mij, alleen in mijn hoofd speelde maar geen realiteit was, schaamde ik me eerlijk gezegd voor mijn eigen gedrag. Ik besefte hoeveel energie het gekost moest hebben voor anderen, dat ik voortdurend aan het lobbyen was en, indirect steeds vroeg om bevestiging.

Jij bent niet verantwoordelijk hoe anderen zich voelen

Pas later besefte ik dat ik niet verantwoordelijk ben voor hoe anderen zich voelen. Dat ik wel mag aanvoelen, maar niet hoef over te nemen. Dat ik mezelf niet hoef weg te cijferen om verbinding te houden en dat ik net zoveel recht als ieder ander heb op mijn eigen gevoelens, wensen en grenzen. En dat inzicht… bracht zoveel rust.

Door uit te zoomen naar het grotere geheel en wat er daadwerkelijk gaande was, ontdekte ik dat wat voor mij op momenten enorm intens kon voelen, voor de ander misschien maar een klein moment was. Ieder mens leeft in z’n eigen binnenwereld, met eigen zorgen, twijfels en gevoelens. En we weten nooit wat er bij iemand achter de voordeur speelt.

Juist dat besef — dat iedereen z'n eigen dingen heeft om zich zorgen over te maken — gaf me ruimte. Want als anderen met hun eigen leven bezig zijn, dan betekent dat ook dat ze niet voortdurend met mij bezig zijn. En dat was, gek genoeg, een opluchting. Het gaf me lucht. En niet alleen lucht… het gaf me vrijheid.

Als kind leerde je om je aan te passen

Wat ik toen nog niet wist, maar later pas echt begon te begrijpen, is dat dit gedrag een diepe wortel heeft in onze kindertijd. Wanneer je opgroeit in een omgeving waarin je je emotioneel moet aanpassen om liefde, aandacht of veiligheid te krijgen, leer je al heel jong dat harmonie belangrijker is dan je eigen waarheid. Dat de ander zich goed voelen belangrijker is dan jouw grens of behoefte.

Kinderen zijn loyaal. Zelfs als dat betekent dat ze zichzelf wegcijferen. Je leert dan: als de ander zich niet goed voelt, heb ík vast iets verkeerd gedaan. En zo ontstaat er een patroon waarin je continu scant hoe het met de ander gaat, om jezelf veilig te voelen. Je bent niet bezig met controle, maar met overleven.

Hoe dit patroon je in de weg staat als volwassene

Je voelt je verantwoordelijk voor hoe een ander zich voelt, en dus ga je geven, zorgen, aanpassen, pleasen. En ondertussen hoop je stiekem dat je daar liefde of erkenning voor terugkrijgt. Maar wat er dan gebeurt, is dat alles onbewust om jou gaat draaien: jouw verlangen, jouw leegte, jouw behoefte om gerustgesteld te worden.

En dat voelt de ander. Die voelt de onuitgesproken verwachting dat hij of zij jouw gemis moet opvullen. En hoe liefdevol iemand ook is, dat kan niemand voor jou doen. Het is verstikkend, ook al bedoel je het niet zo. Zolang jij jezelf niet leert geruststellen, erkennen en troosten, blijf je afhankelijk van hoe de buitenwereld reageert. En dan voelt elke grens als afwijzing, elke stilte als veroordeling, elke eigenheid van de ander als afstand. Maar het ligt niet aan jou. En het ligt ook niet aan de ander.

Het ligt aan een oud deel in jou dat geleerd heeft dat liefde verdienen betekent: jezelf vergeten. En dat deel mag je nu liefdevol onder je hoede nemen, zodat jij vanuit volwassen bewustzijn opnieuw kunt kiezen. Voor jezelf. Voor echte verbinding. Zonder jezelf kwijt te raken.

Waarom je liefde en aandacht blijft zoeken

Wat er vervolgens vaak gebeurt, is dat je relaties — zonder dat je het doorhebt — vooral gaan draaien om jouw onvervulde behoefte. Je wilt graag liefde geven, maar nog liever ontvangen. Je verlangt naar nabijheid, maar raakt snel gekwetst als de ander niet reageert zoals jij hoopte. Je doet zó je best, maar toch voelt het alsof het nooit echt terugkomt. En dat frustreert. Want je geeft alles, en toch lijkt het niet genoeg.

Misschien merk je dat je sneller geraakt bent. Of dat je sneller teleurgesteld bent in vriendschappen, op je werk, of in de liefde. Alsof mensen je niet echt zien. Alsof jij altijd degene bent die moeite doet. En ergens voel je: ik wil gewoon dat iemand mij opmerkt, waardeert, voelt — zonder dat ik erom hoef te vragen. Maar zolang jij jezelf nog niet echt hebt leren geven wat je mist, blijf je onbewust afhankelijk van hoe de ander zich tot jou verhoudt. En dan komt die ene pijnlijke waarheid:

Wat de ander ook doet, het is nooit genoeg.

Niet omdat de ander niet genoeg geeft. Maar omdat jij jezelf nog niet hebt leren ontvangen. Je honger naar bevestiging, liefde en geruststelling is dan als een bodemloze put. Alles wat erin gaat verdwijnt meteen, omdat je jezelf nog niet vasthoudt van binnen. Omdat je nog steeds hoopt dat iemand anders jou dat stukje heelheid geeft — terwijl dat stukje bij jou begint. En de ander voelt dat. Ook als je er niet over praat.

Er hangt dan iets in de lucht wat zegt: zie mij, voel mij, geef mij wat ik zelf nog niet durf te geven. En dat kan, hoe liefdevol iemand ook is, benauwend voelen. Verstikkend zelfs. Alsof je als ander nooit iets goed kunt doen. Alsof je altijd tekortschiet. En dat is niet jouw schuld. Maar het is wél jouw verantwoordelijkheid om dat patroon te herkennen. Zodat je niet meer teleurgesteld hoeft te worden door verwachtingen die een ander nooit kan waarmaken.

Want pas als jij jezelf leert geven wat je zoekt — liefde, erkenning, veiligheid, geruststelling — dan hoef je dat niet meer van een ander af te dwingen. Dan ontstaat er ruimte. Dan kunnen mensen jou écht ontmoeten, in plaats van zich te moeten aanpassen aan jouw gemis. En die ontmoeting... die is zoveel krachtiger. Zoveel vrijer. Zoveel echter.

Wat er gebeurt als je jezelf leert dragen

Wanneer je dit begint te doorzien, opent er iets van binnen. Niet meteen makkelijk. Het kan confronterend zijn om te voelen hoe vaak je je eigen behoeftes bij de ander hebt neergelegd. Hoe vaak je hebt gewacht tot iemand jou kwam redden, zien, geruststellen. Maar het is óók bevrijdend. Want zodra jij jezelf leert dragen, hoef je geen goedkeuring meer te verzamelen. Je hoeft niet meer te vechten voor liefde of ruimte, want je bént liefde en ruimte. In jou. Van binnen. Dan hoef je niet meer bang te zijn dat iemand je verlaat als jij jezelf bent. Dan voel je: wie mij ziet, blijft. En wie mij niet ziet, hoort daar niet meer over te beslissen.

Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft alleen heel te worden met jezelf. En dat vraagt om thuiskomen in jezelf. Om leren voelen wat van jou is en wat van de ander. Om mildheid voor het kind in jou dat het even niet wist — en kracht in de volwassene in jou die nu wél kan kiezen. Voor liefde. Voor grenzen. Voor vrijheid. Voor bewust verbonden zijn, zonder jezelf te verliezen.

Liefde zoeken vanuit een tekort

Wat veel mensen ‘liefde’ noemen, is in werkelijkheid vaak een zoektocht naar vervulling. Een hunkering om een leegte in jezelf op te vullen via de ander. En dat is geen verwijt, het is iets wat we bijna allemaal doen. Vaak zonder dat we het doorhebben. We zijn met elkaar, niet omdat we overlopen van liefde, maar omdat we iets missen. En zolang jij iets mist in jezelf, voelt de ander als de oplossing. De aanvulling. De opluchting. De redding.

En dat is precies waarom sommige verbindingen zo intens en magnetisch voelen. Niet omdat het per se ware liefde is, maar omdat die ander, bewust of onbewust, een stukje in jou raakt dat jij nog niet in jezelf kunt vinden. Hij of zij lijkt jou te geven wat je zelf zo mist: veiligheid, erkenning, gezien worden, bestaansrecht. En dat gevoel… dát maakt dat je denkt: ik heb jou nodig. Maar wat je eigenlijk nodig hebt, is dat deel in jezelf. En zolang je dat nog niet ziet, voelt het verliezen van die ander als een onvoorstelbaar gemis.

Het is niet de ander die je niet kan missen, maar wat hij of zij tijdelijk voor je invulde

Zodra die ander zich terugtrekt, verandert, of de relatie eindigt, komt die oude leegte in volle kracht omhoog. En in plaats van daarbij stil te staan, gaan we vaak meteen weer op zoek: naar iemand die het gat opnieuw kan vullen. Op datingapps, in oude contacten, op sociale media; alles om maar niet te hoeven voelen wat die vorige relatie tijdelijk heeft verzacht. Alles om die stilte te vermijden.

Wat je op dat moment mist, is vaak niet de ander zelf, maar het gevoel dat je heel bent — omdat die ander je even liet ervaren wat er altijd al in jou zit, maar waar je zelf nog niet klaar voor was om het écht te voelen.

Het lijkt dan alsof je ‘de liefde' of jouw liefde verliest

Maar wat het werkelijk is, is afhankelijkheid, het gevoel dat je de ander nodig hebt om jezelf compleet te voelen. Terwijl echte liefde niets van je vraagt. Liefde is wat overblijft als je stopt met zoeken. Het is wat altijd al in jou aanwezig is, onder alle lagen van angst, overtuigingen en oude pijn. Zodra je durft te voelen dat jij al heel bent, begint liefde niet meer als houvast buiten jezelf, maar als vuur van binnen. Een vuur dat alles wat niet echt is langzaam wegbrandt, totdat alleen datgene overblijft wat klopt.

De enige weg naar echte, vervullende liefde begint bij jezelf. Niet door het tekort te negeren of weg te drukken, maar door erbij te blijven. Stil te worden. Jezelf te ontmoeten in dat ongemakkelijke lege stuk. En het langzaam te vullen, van binnenuit. Want alleen als je jezelf leert dragen, geruststellen en erkennen, kun je liefde ontvangen zónder eraan te trekken. Zónder er iets voor terug te willen. Zónder te verdwijnen in de ander.

Ik vertel je dit om je wakker te maken. En het resoneert als je er klaar voor bent om het anders te gaan doen. En als je er nog niet klaar voor bent, laat dit dan even liggen. Er komt vanzelf een moment dat je het niet meer kunt wegduwen, dat het in je leven opnieuw verschijnt, als een herhaling van het patroon dat jouw leven en geluk bepaalt, drama in liefde en relaties of verdriet. Want het leven en het universum zal je altijd terugbrengen naar de plek waar jij jezelf nog vergeten bent.

Het werkelijke gemis, de eenzaamheid, de leegte die je voelt vanbinnen komt niet doordat een ander er niet voor jou is, het komt omdat je er nog niet helemaal voor jezelf kunt zijn.

Zodra je dat durft te zien en voelen, komt er ruimte. Niet om het verlies te ontkennen, maar om het terug te geven aan jezelf. Zodat je nooit meer iemand anders nodig hebt om je heel te voelen, alleen nog om liefde vrij te laten stromen. En liefde… echte liefde… begint daar. Bij jezelf.

Ik weet hoe het voelt om steeds te zoeken naar bevestiging.

Om jezelf kwijt te raken in relaties. Om je af te vragen of je wel goed genoeg bent. En ik weet ook dat er een weg uit is. Ik heb ik mijn patronen niet alleen herkend, maar ook stap voor stap geherprogrammeerd. Niet met één quick fix, maar met commitment, bewustwording, liefde en herhaling. Dag in dag uit bouw ik aan de relatie met mezelf. Dat is en blijft een ‘ongoing process’. Alles wat ik hier in de afgelopen twintig plus jaar over heb geleerd, vanuit mijn eigen ervaringen en proces én wat ik heb mogen leren van de mensen in mijn community, deel ik met jou in Stevig op Jezelf Staan.

Dit programma is geen cursus (Ik heb een hekel aan dat woord omdat de de lading bij lange na niet dekt); het is een thuiskomen. Je leert door middel van een praktische houvast, liefdevolle begeleiding en een warme community waarin je niet hoeft te vechten om gezien of begrepen te worden, precies hoe jij in elkaar zit en bij te sturen naar jouw pure, ware ‘ik’. Hier mag je leren dat jij altijd al heel was en leer je jezelf geruststellen en vervullen waar je eerder leegte voelde. In plaats van je leven te leiden vanuit je eigen kleine gekwetste ‘ik’, ga je voortaan leven vanuit jouw volwassen zelf, stevig, helder en vrij.

Zo zal je niet langer wensen en hopen op liefde van buitenaf, maar ga je het belichamen van binnenuit. Zonder jezelf nog tekort te doen of minder te voelen. Zonder de drang om jezelf te moeten bewijzen of extra leuk voor te doen. Maar gewoon, voluit en gelukkig jezelf zijn in de wetenschap dat alles wat bij jou past automatisch naar je toe komt.

Niet omdat je er hard voor hebt gewerkt, maar omdat je het bent geworden. Omdat je frequentie verandert en verhoogt en je energie klopt met wie jij werkelijk bent en zoals je bedoeld bent en waar je altijd zoekende naar bent geweest.

Dat je niet langer hoeft te trekken, te zoeken of te smeken om liefde maar het uitstraalt, belichaamt en leeft.

Thuiskomen bij wie jij bent

Dat is wat ik jou gun. Een leven waarin jij jezelf niet meer kwijt hoeft te raken in relaties, maar juist thuiskomt in wie je bent. En vanuit daar… de mooiste, diepste en meest gelijkwaardige relaties aantrekt die precies passen bij jouw ware zelf. Niet vanuit tekort maar vanuit pure, onvoorwaardelijke liefde voor jezelf.

Jij bent niet stuk. Je bent onderweg naar jezelf. En elke keer dat je voelt dat je iets mist, is geen teken dat je faalt — maar een uitnodiging om dieper thuis te komen in wie je werkelijk bent.

Je hoeft dit niet alleen te doen. Je mag thuiskomen in jezelf, maar wel met een bedding. Een plek waar je gezien wordt zonder je te hoeven bewijzen. Waar je mag delen wat je voelt, ook als je het zelf nog niet helemaal begrijpt. In mijn programma Stevig op Jezelf Staan en met de community daaromheen help ik mensen ontwaken uit oude patronen die hen niet meer dienen en pure liefde in de weg staan. Niet door ze te veranderen, maar door ze terug te begeleiden naar wie ze altijd al waren. Zodat ze niet langer op zoek hoeven naar liefde, maar het kunnen leven, van binnenuit.

Liefs Fanny