Ben jij als een kameleon?
Vroeger dacht ik altijd dat het een kwaliteit van me was, dat ik me zo goed kon aanpassen aan anderen. Het komt zeker van pas in bepaalde situaties. Ik ben bijvoorbeeld nooit echt gepest en viel nooit buiten de groep. Maar toch heb ik me altijd anders gevoeld. Ik deed me ook niet anders voor dan hoe ik was hoor. Maar waar het er echt ging om het hebben van een duidelijke (misschien afwijkende) mening, daar heb ik mijn eigen mening altijd als minder belangrijk beschouwd.
De mening van ieder ander zette ik vóór mijn eigen mening. “Ik doe niet moeilijk, ik pas me wel aan!” En dat wisten de mensen in mijn omgeving ook. Heel comfortabel… Voor de anderen maar uiteindelijk toch niet voor mij. Want ik had niet door dat het toch ergens van binnen aan je vreet, wanneer je jezelf niet uitspreekt. En vooral wanneer je anderen altijd belangrijker maakt dan jezelf. Dat hou je niet eeuwig vol. Nergens last van. Ik had ooit een baas waarvoor iedereen een beetje ‘bang’ was. Wanneer hij binnen liep, ging iedereen ineens rechtop in zijn of haar stoel zitten, druk aan het werk. Maar ik had nooit problemen met hem. Ik werkte dagelijks nauw met hem samen en had nergens last van, zei ik tegen mijn collega’s. Zij begrepen het niet. Voor mij waren er al meerdere collega’s met mijn functie geweest die allemaal op ‘niet zo’n leuke manier’ het bedrijf hadden verlaten. Zij begrepen niet hoe ik het zo lang volhield.
Jezelf aanpassen
Ik kon me gewoon heel goed aanpassen. ’s Ochtends zodra hij binnen kwam, voelde ik gelijk in welk humeur hij was en wist ik precies hoe ik me moest gedragen, passend bij dat humeur. Ondertussen stelde ik me heel dienbaar op. Ik was jong en leergierig. Ik wilde alles leren en stond open voor kritiek. Wat ik me pas later realiseerde was dat het geen opbouwende kritiek was geweest en dat het me heel onzeker had gemaakt. Niet alleen over mijn werk maar over wie ik persoonlijk was.
Burnout
Op een gegeven moment voelde ik steeds meer weerstand om te gaan werken. Ik zat ’s ochtends kokhalzend op de fiets onderweg naar mijn werk. Het werk dat ik deed vond ik echt leuk, dat was het niet! Ik kon het op dat moment nog niet eens duiden wat het was. Mijn baas begon door te krijgen dat het niet zo goed met me ging. Waar hij eerst nog wel aardig tegen me deed, was hij als een blad aan de boom omgedraaid. Ik kon helemaal niets meer goed doen. Alles was mijn schuld. Ik voelde dat hij me waardeloos vond en van me af wilde. Dat hij inmiddels een dossier aan het opbouwen was om me te kunnen ontslaan.
Jezelf tot het uiterste drijven
Ik zat zó gespannen achter mijn bureau, misselijk, bang om fouten te maken. Ik was een bang vogeltje geworden.
Toen ik een keer op kantoor van de trap liep, stelde ik me voor dat ik mezelf van de trap zou laten vallen en een been zou breken ofzo, waardoor ik niet meer hoefde te gaan werken. Ik realiseerde me wel dat dat belachelijk was. Ik was hélemaal op, ik kón niet meer! Daarna heb ik me ziek gemeld en ben ik uiteindelijk met een regeling weggegaan.
Conflicten vermijden
Hoe ver ga jij met jezelf wegcijferen om conflicten te vermijden? Want daar gaat het uiteindelijk om. Ik was een meester conflict-vermijder. Dat patroon heb ik in werk- en privé relaties helaas meerdere keren herhaald. (Lees ook mijn verhaal over hoe ik mezelf verloor in mijn privé relatie.) Totdat ik erachter kwam dat het ten koste ging van mij. Dat ik gewoon mezelf mag zijn! En, mochten anderen mij niet waarderen zoals ik ben, dan zijn dat waarschijnlijk niet de juiste mensen voor mij. En dat is helemaal oké.
Kleur bekennen en jezelf zijn
Je mag je eigen kleur bekennen, net als ieder ander. Je hoeft je niet (meer) als een kameleon te gedragen. Weet je hoe bevrijdend dat is! Wil jij ook terug komen bij jezelf en terug komen in jouw kracht. Weer het zelfvertrouwen voelen en weten dat jij het waard bent? Neem dan contact op voor een gratis één op één sessie.
